„Chcesz sprawiedliwości czy zemsty?”
Powiedziałem mu prawdę. „Chcę odzyskać siostrę i oczyścić swoje imię”.
Przyglądał mi się przez dłuższą chwilę, po czym skinął głową. „Wtedy zbudujemy sprawę porządnie – po cichu. A kiedy nadejdzie czas, prawda obroni się sama”.
Przez trzy lata mnie prowadził, ucząc, jak legalnie gromadzić dowody, jak wszystko dokumentować, jak być cierpliwym, gdy każdy instynkt nakazywał działać. Nauczył mnie, że sprawiedliwość nie jest głośna – jest celowa. A teraz był tutaj, a sędzia Weston wiedział, że wszystko się zmieni.
Pewność siebie Ethana zachwiała się. Co chwila zerkał na Edwarda, próbując zrozumieć, dlaczego sędzia wyglądał na tak zaniepokojonego.
Harrison odchrząknął. „Wysoki Sądzie, czy możemy kontynuować?”
Weston zamrugał i zebrał się w sobie. „Tak, tak, oczywiście. Panie Hail, proszę kontynuować zeznania”.
Ale coś się zmieniło. Pytania sędziego były teraz ostrzejsze, bardziej dociekliwe. Kiedy Ethan opisał moją rzekomą niestabilność, Weston poprosił o konkretne daty, konkretne przykłady – dokumentację wykraczającą poza zdjęcia i e-maile. Ethan jąkał się w odpowiedziach, a ja dostrzegłam pierwszą rysę na jego fasadzie. Margaret pochyliła się do przodu, z pobielałymi kostkami palców wciśniętymi w balustradę galerii. Zbudowała reputację rodziny na kontroli i pozorach, a teraz czuła, jak ta kontrola jej ucieka.
Michael przykuł moją uwagę i skinął lekko głową. Plan rozwijał się dokładnie tak, jak go zaplanowaliśmy.
Kiedy Ethan w końcu zszedł z miejsca dla świadków, przeszedł obok mnie i syknął pod nosem: „Kim jest ten człowiek?”
Spojrzałem na niego z pogodnym wyrazem twarzy. „Ktoś, kto wierzy, że prawo powinno działać tak, jak powinno”.
Ich występ trwał nadal – gdybym nie doświadczyła tej rzeczywistości, chłodnego zbycia moich obaw przez Margaret, jej aktywnego udziału w izolowaniu mnie od rodziny i przyjaciół, jej radosnego potwierdzania każdego kłamstwa Ethana, sama mogłabym jej uwierzyć. Harrison wezwał jeszcze dwóch świadków, oboje przyjaciół rodziny Hail, którzy opisali mnie jako osobę niestabilną, zazdrosną i mściwą. Namalowali obraz kobiety tracącej kontrolę – niezdolnej poradzić sobie z żałobą i kierującej swój ból na zewnątrz, ku niewinnemu mężowi.
Przesiedziałam to wszystko z rękami złożonymi na kolanach, oddychając spokojnie. Michael mnie na to przygotował. „Będą próbowali wcisnąć cię w narrację” – powiedział. „Pozwól im… bo każde kłamstwo, które powiedzą, otwiera nam drogę”.
Kiedy świadkowie charakteru skończyli przesłuchiwać, sędzia Weston zwrócił się do Michaela: „Czy obrona chce przeprowadzić przesłuchanie krzyżowe?”
„Nie, Wysoki Sądzie. Ale chcielibyśmy wezwać Clare Monroe, żeby złożyła oświadczenie.”
Harrison podskoczył. „Sprzeciw. Pani Monroe jest powódką. Nie może po prostu składać nieustrukturyzowanych oświadczeń”.
„Pozwolę” – przerwał Weston, na chwilę zerkając na Edwarda. „Ale proszę się streścić, panie Trent”.
Wstałem i podszedłem do miejsca dla świadków, nie spuszczając nóg z gazu, mimo bicia serca. Ćwiczyłem tę chwilę setki razy, ale teraz, kiedy nadeszła, ciężar trzech lat przygniótł mnie do ziemi. Spojrzałem na sędziego Westona, potem na Ethana, a potem z powrotem na sędziego.
„Wysoki Sądzie, nie jestem tu po to, by bronić swojego charakteru przed oskarżeniami. Mój charakter stanie się jasny dzięki dowodom. Mam jednak kilka pytań, na które chciałbym uzyskać odpowiedź, jeśli sąd wyrazi na to zgodę”.
Weston zmarszczył brwi. „To nietypowe, pani Monroe. Ale proszę kontynuować.”
Odwróciłem się do Ethana, który siedział obok swojego prawnika z ostrożną miną. „Ethan, pamiętasz naszą podróż do Montrealu?”
„Trzy lata temu, w kwietniu”. Zacisnął szczękę. „Co to ma wspólnego z…”
„Po prostu odpowiedz na pytanie.”
„Tak. Byliśmy na gali charytatywnej.”
„Doroczna zbiórka funduszy Fundacji Hail. Mówiłeś mi, że tej nocy zebraliśmy ponad 200 000 dolarów na rzecz szpitali dziecięcych”.
„To prawda.”
Powoli skinąłem głową. „A pamiętasz tę darowiznę, która zniknęła? Tę od Westbrook Group – 50 000 dolarów, które miały zostać zdeponowane, ale nigdy nie pojawiły się na kontach fundacji?”
Twarz Ethana zbladła.
Harrison zerwał się na równe nogi. „Sprzeciw. To całkowicie wykracza poza zakres…”
„To jest bezpośrednio istotne, Wasza Wysokość” – wtrącił Michael, wstając. „Jeśli pozwolicie nam przedstawić dokumentację”.
Michael podszedł do ławy sędziowskiej z teczką, wręczając kopie sędziemu i Harrisonowi. Obserwowałem twarz Ethana, gdy jego prawnik czytał dokumenty – widziałem moment, w którym na jego twarzy pojawiło się zrozumienie i panika.
„Wysoki Sądzie” – powiedział cicho Michael – „to, co wygląda na zwykłą galę charytatywną, było w rzeczywistości przykrywką dla oszustwa finansowego. Darowizna Westbrooka, wraz z kilkoma innymi, została przelana przez firmę Ethana Haila na konto zagraniczne. Organizacja charytatywna nie dostała ani grosza”.
W sali sądowej rozległ się szmer. Młotek sędziego Westona uderzył w ławę. „Porządek”.
Margaret zesztywniała na siedzeniu, jej twarz pobladła.
Ethan odzyskał głos. „To niedorzeczne. Te dokumenty są… są sfałszowane. Ona to zmyśla”.
Ale widziałem, że był wstrząśnięty. Staranna fasada, którą utrzymywał przez cały ranek, pękała.
Michael kontynuował spokojnym głosem. „Mamy zapisy bankowe, korespondencję e-mailową i zeznania dyrektora finansowego Westbrook Group potwierdzające, że ich darowizna została przekierowana. Posiadamy również podobną dokumentację z trzech innych wydarzeń charytatywnych z ostatnich pięciu lat”.
