„Hej! Zaczekaj… Harper! Musimy porozmawiać…”
Ale kobieta zdążyła już zniknąć w tłumie, a Brenda nie mogła jej dogonić. Z głębokim westchnieniem Brenda podeszła do postoju taksówek przed stacją i zatrzymała taksówkę na cmentarz.
„Czy ona naprawdę aż tak mnie nienawidzi?” – zastanawiała się Brenda, siadając na tylnym siedzeniu. „Dlaczego Harper mnie unika… i udaje, że mnie w ogóle nie zna? Co jej zrobiłem?”. Spotkanie w metrze prześladowało ją przez całą podróż.
Tylko dla celów ilustracyjnych | Źródło: Unsplash
Tylko dla celów ilustracyjnych | Źródło: Unsplash
„Proszę pani… jesteśmy na miejscu” – powiedział taksówkarz, zatrzymując się przy bramie cmentarza, wyrywając Brendę z zamyślenia.
Wysiadła z taksówki, wpatrując się w bramę i odwróciła się do kierowcy. „Proszę tu na mnie poczekać… Zaraz przyjadę”. Z głębokim, bolesnym westchnieniem Brenda weszła na cmentarz, trzymając w dłoniach kwiaty.
Cisza była przejmująca, gdy Brenda ostrożnie szła wzdłuż rzędu grobów, szukając miejsca wiecznego spoczynku Christophera. Fala wzruszenia zalała ją, gdy zbliżyła się do jego grobu i uklękła z kwiatami.
„Moje maleństwo… Och, Christopherze. Mamusia jest tutaj… Przyszłam cię zobaczyć…” Brenda wybuchnęła płaczem, muskając drżącymi dłońmi nagrobek Christophera. Nagle fala niedowierzania wypełniła oczy Brendy, gdy spojrzała na kolejny grób, tuż obok Christophera.
Wyłącznie w celach ilustracyjnych | Źródło: Pexels
Wyłącznie w celach ilustracyjnych | Źródło: Pexels
Epitafium wyryte na nagrobku przeraziło Brendę i nie mogła uwierzyć własnym oczom, gdy przeczytała słowa:
„W kochającej pamięci
Harper C.
8 stycznia 1995 – 3 grudnia 2020
Na zawsze kochana, na zawsze tęskniona.
Spoczywaj w pokoju”.
Ciąg dalszy na następnej stronie
