Michael, wciąż stojący na schodach, miał wyraz twarzy zmieszany z ulgą i podziwem. Jego matka, tak często będąca cichym sercem rodziny, wykazała się odpornością, której nie doceniał w pełni aż do tamtej chwili. „Czy to prawda, tato?” – zapytał z niedowierzaniem w głosie. „To nie ty sprowadziłeś ten dom do rodziny?”
Richardowi zabrakło słów, a jego autorytet został podważony przez prawdę, której nie mógł obalić. Przez lata przypisywał sobie zasługi, cieszył się prestiżem, jaki wiązał się z posiadaniem tak wspaniałego domu, i wykorzystywał to jako narzędzie nacisku na rodzinę. Teraz został obnażony.
Emily zachowała spokój, choć w głębi duszy czuła burzę emocji. „Richard, możesz żyć, jak chcesz. Ale jeśli chcesz tu zostać, będziesz traktował ten dom – i wszystkich jego mieszkańców – z szacunkiem. Nie będę tolerować niczego innego”.
Zapadła długa cisza, rozciągająca się niczym napięty drut. Serce Emily zabiło mocniej, ale pozostała twarda, jej determinacja była niezłomna.
W końcu Richard skinął głową, a jego brawurę zastąpiła niechętna akceptacja nowej rzeczywistości. „Rozumiem… rozumiem” – powiedział, spuszczając wzrok, a w jego głosie nie było już śladu walki.
