Emily delektowała się ciszą, powietrzem gęstym od niewypowiedzianych słów i zmieniających się lojalności. Nie chciała tej konfrontacji, ale była konieczna. Lata znoszenia opresyjnego zachowania Richarda w końcu osiągnęły apogeum i teraz poczuła, jak ciężar znika z jej ramion.
„Ta willa” – kontynuowała, jej głos stał się łagodniejszy – „to nie tylko cegły i zaprawa. To symbol dziedzictwa mojej rodziny, coś cennego, czym do tej pory postanowiłam się z tobą dzielić, Richardzie. Ale jeśli w ten sposób odwdzięczasz się za to zaufanie, to może czas, żebyś odszedł”.
Richard otworzył usta, żeby zaprotestować, ale nie wydobył z siebie ani słowa. Wiedział, że nie ma oparcia. Świadomość, że posunął się za daleko, że niedocenił Emily, była widoczna w jego postawie pełnej porażki.
Vanessa, widząc napis na ścianie, wzięła torebkę. „Richard” – powiedziała energicznie – „chyba najlepiej będzie, jeśli pójdę”.
Pokonany i upokorzony Richard skinął głową, ledwo słyszalnym głosem. „Tak, myślę, że tak będzie najlepiej”.
Gdy Vanessa szła do drzwi, w willi panowała głęboka cisza. Emily stała wyprostowana, z nienaruszoną godnością, i poczuła, jak ogarnia ją spokój. Nie była już więźniem kaprysów Richarda. To był jej dom, jej sanktuarium i będzie go bronić zaciekle.
W kolejnych dniach willa powoli wróciła do ciepłego, gościnnego miejsca, o jakim Emily zawsze marzyła. I po raz pierwszy od dawna poczuła się naprawdę wolna.
