Miliarderka i panna młoda upokarzają swoją pokojówkę przed 200 gośćmi, nie wiedząc, że jest ona matką pana młodego.

Miriam ostrożnie wstała, wygładzając zagniecenie na fartuchu – miły gest. Ludzie przejmują się kurzem, kiedy nie potrafią zadbać o własne serca. Ponownie uniosła tacę. Kryształ zadźwięczał, jakby przypominając zebranym o zachowaniu.

Spojrzenie Sloan ją oszukało, najpierw przelotnie, potem podążając za nią. Uśmiech panny młodej powrócił, ale nie był ciepły. Podeszła bliżej, poprawiła stroik jednym trzpieniem, a potem spojrzała na Miriam zamiast na nią.

„Obsługa z uśmiechem” – powiedział Sloan lekko. „Dziś wieczorem opowiadamy historię”.

Miriam powoli i cicho wciągnęła powietrze. Powtarzała sobie, że odezwie się tylko wtedy, gdy będzie tego wymagała życzliwość. Cisza, gdy jest wybrana, może być błogosławieństwem. Przeniosła ciężar ciała, ustabilizowała tacę i kontynuowała.

Z antresoli Adrien śmiał się z grupą partnerów, nieświadomy odpływu. Orkiestra znalazła klucz. Aparaty pstrykały, a sala – droga, wspaniała, bezlitosna – decydowała, komu się podoba, a komu nie, centymetr po centymetrze.

Adriena serce paliło przez sekundę. Nie mógł oddychać. Pamiętał jej dłonie z dzieciństwa – dłonie łatające podarte trampki, dłonie wycinające kupony, dłonie trzymające jego rozpaloną głowę na jej piersi, szepczące: „Dasz radę, synu”. Te same dłonie teraz przyciskały się do podłogi sali balowej, którą zbudował na jej cześć.

Spojrzał na Sloan, rozpartą w fotelu i uśmiechającą się ostro jak szkło. Popijała szampana, założyła jedną długą nogę na drugą i sprawiała wrażenie osoby dumnej ze swojego poczucia humoru.

„Mamo”. Głos Adriena zatrzeszczał jak bicz. Nie był głośny, ale sala go niosła. Dwustu gości obróciło się jednocześnie.

Miriam zamarła, wciąż trzymając w dłoni szmatkę. Powoli uniosła głowę, jej oczy spotkały się z jego. Smutek w nich bolał go mocniej niż jakakolwiek zniewaga.