Słońce świeciło tego ranka jasno, ale Adrien Veyron , jeden z najmłodszych milionerów w mieście, czuł jedynie wewnętrzną pustkę. Dla świata był nietykalny – bogaty, potężny, podziwiany. Ale za bramami swojej rozległej posiadłości trawiły go wątpliwości. Od prawie roku spotykał się z Cassandrą , olśniewającą kobietą podziwianą w wyższych sferach. Była dokładnie taka, jakiej ludzie oczekiwali od dziewczyny milionera – nieskazitelna, modna, uwielbiana.
A jednak Adriena dręczyło jedno pytanie: czy ona kocha jego, czy tylko jego majątek?
Podejmując lekkomyślną decyzję, wymyślił okrutny test. Powiedział Cassandrze, że uległ wypadkowi samochodowemu i nie może już chodzić. Będzie udawał przykutego do wózka inwalidzkiego, bezbronnego i złamanego, by poznać jej prawdziwe serce. Czy zostanie i zaopiekuje się nim, czy porzuci go, gdy jego bogactwo straci swój blask?
Początkowo Cassandra dobrze odgrywała swoją rolę. Przytulała się do niego publicznie, pozowała z dramatycznym współczuciem w mediach społecznościowych i mówiła znajomym, jak bardzo go uwielbia pomimo jego stanu. Ale za zamkniętymi drzwiami pojawiały się pęknięcia. Wzdychała niecierpliwie, gdy prosił o pomoc. Zaczęła częściej znikać na „imprezach”. A kiedy myślała, że nikt nie patrzy, jej uczucie przeradzało się w irytację.
Tylko w celach ilustracyjnych
Pierś Adriena z każdym dniem robiła się coraz cięższa. Test działał, ale przynosił tylko ból.
W tle jego cierpienia czaiła się osoba, którą ledwo dostrzegał: Marbel , cicha pokojówka, która dołączyła do rezydencji zaledwie kilka miesięcy wcześniej. Nie była olśniewająca ani krzykliwa. Miała na sobie schludny fioletowy uniform i poruszała się z cichą godnością. Ale kiedy Cassandra przewróciła oczami, widząc Adriena z trudem sięgającego po szklankę wody, to Marbel delikatnie podała mu ją w dłoń. Kiedy Cassandra odmówiła pchania wózka inwalidzkiego, Marbel zrobiła to bezszelestnie, prowadząc go przez ogrody pewnym krokiem.
