Noc, w której milioner testował swoją pokojówkę
W okazałej rezydencji z widokiem na wzgórza Madrytu mieszkał Alejandro Doval , młody, czarujący i bogaty biznesmen, który rzadko słyszał słowo „nie”.
Miał wszystko — firmy, samochody, złote zegarki — oprócz jednej rzeczy, której nie dało się kupić za pieniądze: spokoju .
Po bardzo publicznym rozstaniu z narzeczoną Alejandro stał się zdystansowany i ostrożny. Nie ufał już ludzkiej życzliwości; uważał, że każdy czegoś od niego chce.
Wtedy właśnie zatrudnił nową pokojówkę – Lucíę Herrerę , dwudziestodwuletnią dziewczynę o łagodnych, miodowych oczach i nieśmiałym, łagodnym sposobie mówienia, który brzmiał jak melodia dla duszy.
Lucía przyjechała do miasta z cichej, wiejskiej miejscowości. Po stracie rodziców rozpaczliwie potrzebowała tej pracy. Wszystko w domu Alejandro ją zachwycało – wysokie sufity, aksamitne dywany, bezcenne dzieła sztuki – a jednak nigdy nie dotykała niczego, czego nie powinna. Sprzątała tylko, pracowała cicho i zawsze wychodziła z uprzejmym uśmiechem.
Głos na korytarzu
Początkowo Alejandro ledwo ją zauważył. Ale pewnej zimnej nocy, siedząc samotnie przy kominku, usłyszał ciche buczenie dochodzące z korytarza. To był drżący głos Lucíi, śpiewającej starą kołysankę – taką, jaką babcie nuciły przed snem.
Coś w tym dźwięku głęboko go poruszyło. Tej nocy, po raz pierwszy od miesięcy, zasnął spokojnie.
Kilka dni później jeden z jego przyjaciół roześmiał się i powiedział:
„Powinieneś uważać na swoją nową pokojówkę. Słodkie miny czasem skrywają intencje.”
Alejandro, jak zwykle dumny i nieufny, postanowił wystawić ją na próbę .
