Milioner udawał, że śpi, aby sprawdzić uczciwość swojej nieśmiałej pokojówki — ale gdy otworzył oczy, jej sekretny gest odebrał mu mowę

Z biegiem tygodni w domu robiło się coraz cieplej. Zimne światło rezydencji złagodniało. Alejandro znów się uśmiechnął. Zaprosił Lucíę na śniadanie, zapytał ją o zdanie na temat piosenek, a nawet podzielił się z nią mailami, które go irytowały.

Między nimi narastało coś cichego, ale prawdziwego — nie natychmiastowa miłość, ale wzajemny szacunek , oparty na szczerości i spokojnej obecności.

Pewnego popołudnia Alejandro wszedł do ogrodu i zauważył dziesiątki stokrotek suszących się na słońcu.

„Dlaczego stokrotki?” – zapytał.

Lucía uśmiechnęła się delikatnie.

„Bo nawet najprostsze kwiaty mogą wywołać uśmiech na twarzy kogoś, kto już wszystko ma.”

List na stole

Ale nie wszyscy byli zadowoleni ze zmiany, jaka w nim zaszła. Jeden z zazdrosnych partnerów biznesowych Alejandro zaczął rozsiewać plotki, że Lucía manipuluje nim dla pieniędzy.

Nadal niepewny siebie, Alejandro pozwolił, by wątpliwości wkradły się do jego życia. I ta drobna chwila słabości zniszczyła coś cennego.

Następnego ranka Lucía nie przyszła. Zostawiła tylko notatkę na stole, na którym kiedyś stały jej kwiaty:

„Proszę się o mnie nie martwić, panie Doval. Zawsze będę wdzięczny za nasze rozmowy. Ale wolałbym odejść, zanim stanę się kolejnym cieniem w pańskim życiu. Trzymajcie się. — L.”

Alejandro szukał jej wszędzie, ale ona zniknęła.

Piekarnia nad Morzem

Kilka miesięcy później, podróżując przez małe nadmorskie miasteczko, Alejandro zauważył małą piekarnię z ręcznie malowanym szyldem, na którym widniał napis „Stokrotki Lucíi”.

Wszedł do środka. Za ladą stała Lucía – z włosami związanymi z tyłu, a jej oczy delikatnie błyszczały, gdy wyrabiała ciasto.

W chwili, gdy go zobaczyła, jej dłonie zamarły, a wałek do ciasta upadł na podłogę.

„Myślałem, że cię już nigdy nie zobaczę” – powiedział drżącym głosem.
„Ja też” – wyszeptała.

Podszedł bliżej, wyjął z kieszeni suszony stokrotek — ten, który trzymał przez wszystkie te miesiące — i położył go na ladzie.

„Nigdy mi niczego nie odebrałaś, Lucío” – powiedział cicho. „Ale odebrałaś mi strach przed otwarciem serca”.

Łzy napłynęły jej do oczu i po raz pierwszy Alejandro nie udawał, że śpi.
Stał tam, całkowicie rozbudzony, patrząc na jedyną osobę, która kiedykolwiek naprawdę dawała mu poczucie życia.