Zaśmiałem się cicho. „Wierzę w to”.
Przez resztę wieczoru nasza czwórka nie wróciła na imprezę. Zamiast tego znaleźliśmy spokojną, otwartą do późna kawiarnię, zamówiliśmy ciepłe ciastka i rozmawialiśmy – naprawdę rozmawialiśmy. O granicach, o wsparciu, o tym, jak rodzina – prawdziwa rodzina – odzwierciedla się w czynach, a nie nazwiskach.
Kiedy wróciliśmy do domu, czułam się pewniej. Nie tylko chroniona, ale i ceniona. Dostrzegana. Szanowana.
I może dlatego dzielę się tym teraz – bo czasami jeden moment okrucieństwa pokazuje, kto naprawdę cię wspiera.
A co z tobą? Czy kiedykolwiek doświadczyłeś momentu, który pokazał ci, kto tak naprawdę jest po twojej stronie? Chętnie poznam twoje przemyślenia.
