Za pośrednictwem Ellisona wniosła pozew cywilny nie tylko przeciwko funkcjonariuszowi, ale także przeciwko departamentowi o zaniedbanie. Zeznania, które potem nastąpiły, stały się tematem rozmów w sądzie. Margaret uczęszczała na każdą rozprawę, z rękami starannie złożonymi na kolanach. Dwyer wyglądał na mniejszego na żywo – bez munduru, z łamiącym się głosem podczas przesłuchania. Kiedy Ellison zapytał, dlaczego kazał siedemdziesięciodwuletniemu mężczyźnie położyć się na ziemi, Dwyer wyjąkał coś o „procedurze”.
Margaret odezwała się tylko raz. Zapytana, czy ma coś do powiedzenia oskarżonemu, wstała i stanęła z nim twarzą w twarz.
„Mój mąż był gotów oddać życie za ten kraj, kiedy ty byłeś jeszcze w pieluchach” – powiedziała cicho. „Nie tylko go skrzywdziłeś, ale i upokorzyłeś. I sprawiłeś, że przypomniałam sobie każdą matkę, która kiedykolwiek widziała, jak jej syn wraca do domu złamany. Mam nadzieję, że będziesz o tym myślał za każdym razem, gdy będziesz nosił tę odznakę”.
Na sali sądowej zapadła cisza.
Zimą miasto zawarło ugodę w trybie prywatnym. Kwota nie została ujawniona, ale wystarczyła na pokrycie kosztów leczenia Bobby’ego i ufundowanie niewielkiego stypendium dla weteranów ubiegających się o stopnie naukowe w służbie publicznej. Margaret wykorzystała część ugody na sponsorowanie corocznego Veterans’ Honor Ride , zlotu motocyklowego promującego odpowiedzialność i szacunek dla żołnierzy.
W dniu pierwszej przejażdżki Bobby wsiadł z powrotem na swojego Harleya – tym razem nowego – i poprowadził grupę stu motocyklistów tym samym odcinkiem drogi Route 51, gdzie wszystko się zaczęło. Margaret stała na poboczu, jej włosy lśniły srebrem w porannym słońcu, a w dłoniach trzymała flagę.
Gdy silniki przejechały z rykiem, Bobby uniósł dwa palce w geście pozdrowienia. Margaret uśmiechnęła się blado. Nie tylko wygrali – ale i sprawili, że świat zapamiętał, dlaczego.
