Ethan został zawieszony na dziewięćdziesiąt dni bez wynagrodzenia i zobowiązany do ukończenia szkolenia behawioralnego oraz szkolenia zgodnego z protokołem federalnym. Był to wyrok miłosierdzia, biorąc pod uwagę alternatywę.
Dwa dni później pojawił się u mnie w domu bez zapowiedzi. Wyglądał na mniejszego niż kiedykolwiek go widziałam – bez munduru, zgarbiony, z wypraną z pewności siebie. „Alex… mogę wejść?”
Skinąłem głową.
Wszedł do środka, patrząc na wszystko, tylko nie na mnie. „Nie wiem, jak przeprosić za to, co zrobiłem”.
Skrzyżowałem ramiona. „Zacznij od prawdy”.
Przełknął ślinę. „Myślałem… Myślałem, że udajesz kogoś ważniejszego, niż jesteś. Jakbyś próbował mnie przyćmić. Teraz widzę, jakie to było głupie”.
„Nie tylko zakwestionowałeś moją uczciwość” – powiedziałem. „Próbowałeś ją zniszczyć. Publicznie”.
Zamknął oczy. „Wiem. I spędzę resztę życia, próbując to naprawić”.
Między nami zapadła cisza.
W końcu powiedziałem: „Ethan, wybaczyłem ci, zanim wszedłeś. Ale wybaczenie nie usuwa konsekwencji. Musisz się rozwijać. I musisz szanować role, których nie rozumiesz”.
Powoli skinął głową. „Staram się”.
Po raz pierwszy od lat mu uwierzyłem.
Kilka miesięcy później, kiedy ukończył szkolenie, podszedł do mnie podczas rodzinnego spotkania i zasalutował – stosownie, elegancko i z godnością. Nie było to teatralne. Nie chodziło o dominację.
To był szacunek.
I po raz pierwszy mój brat i ja staliśmy na równi – nie pod względem rangi, ale pod względem zrozumienia.
