Ale w niczym nie przypominał mężczyzny, którego kiedyś poślubiłam – głębokie worki pod oczami, zapadnięte policzki, postawa raczej pokonana niż arogancka. Bez pytania wszedł do środka.
„Emily… albo raczej, prawdziwa Emily” – powiedział z wymuszonym uśmiechem.
Poczułem ucisk w piersi. Nie powinien wiedzieć, gdzie mieszkam. Nie powinien wiedzieć niczego.
„Muszę z tobą porozmawiać” – powiedział. „Wszystko się rozpadło, kiedy odszedłeś. Moja matka, moja firma, wszystko”.
Jego głos się załamał.
„I potrzebuję twojej pomocy.”
Zaparło mi dech w piersiach.
Bo za nim… stał ktoś, kogo nigdy nie spodziewałam się zobaczyć.
Rozległ się odgłos mokrych kroków, gdy Daniel wszedł głębiej do studia. Za nim stała Linda , jego matka – blada, wyczerpana i wyraźnie osłabiona. Kobieta, która kiedyś zachęcała syna do skorzystania ze mnie, teraz kurczowo trzymała się framugi drzwi, jakby ledwo miała siłę ustać.
Nie powiedziałem ani słowa.
Daniel przełknął ślinę. „Jest chora. Ma problemy z sercem. I chce… przeprosić”.
