W pokoju zapadła cisza. Twarz Dominica wyrażała różne emocje: szok, że jego prywatne wiadomości zostały ujawnione, gniew z powodu zdrady Nathana, a wreszcie desperacką kalkulację kogoś, kto próbuje ratować beznadziejną sytuację. „Te wiadomości zostały wyrwane z kontekstu” – spróbował. „Nathan ewidentnie ma tu własne intencje”.
„Moim celem” – odezwał się Nathan po raz pierwszy, spokojnym głosem – „jest dopilnowanie, by prawda wyszła na jaw. Przez trzy miesiące obserwowałem, jak planujesz zniszczyć kobietę, która zbudowała tę firmę, a jednocześnie sam nie przyczyniłeś się do niczego poza utrudnianiem pracy i kradzieżą kredytu”.
„Byłeś tego częścią!” – wybuchnął Dominic, zdradzając więcej, niż zamierzał. „Siedziałeś tam w każdy czwartek, brałeś udział, dodawałeś otuchy!”
„Tak” – odparł po prostu Nathan. „Zrobiłem to i się myliłem. Różnica polega na tym, że staram się to naprawić”.
Przeszedłem do następnego slajdu: dane finansowe, pokazujące każdy ważny kontrakt, oznaczone kolorem według tego, kto faktycznie go sfinalizował. Moja kolumna była jednolicie niebieska. Kolumna Dominica była pusta, biała. „W ciągu ostatnich dwudziestu czterech miesięcy” – zacząłem, a w moim głosie słychać było autorytet, który zdobyłem dzięki rzeczywistym osiągnięciom – „osobiście sfinalizowałem siedemnaście ważnych kontraktów o łącznym przychodach na poziomie 32 milionów dolarów. W tym samym okresie pan Morrison nie sfinalizował ani jednego kontraktu, pobierając pensję w wysokości 400 000 dolarów rocznie”.
James Harrison pochylił się do przodu. „Ruby, musimy sobie coś wyjaśnić. Harrison Tech nigdy nie brał Dominica pod uwagę w naszej decyzji o współpracy z twoją firmą. Każda strategiczna dyskusja, każda korekta kampanii, każda innowacja pochodziła od ciebie. Tolerowaliśmy jego obecność na spotkaniach z szacunku dla ciebie, ale nigdy nie wniósł ani jednej cennej uwagi”. Krew odpłynęła z twarzy Dominica, gdy uświadomił sobie, że jego największy klient właśnie publicznie zdyskredytował całe jego zawodowe życie. Usta Dominica otwierały się i zamykały w milczeniu, szukając słów, które mogłyby przeciwstawić się druzgocącej negacji Jamesa Harrisona. Sala konferencyjna nagle wydała się mniejsza, ściany zamykały się wokół mężczyzny, który właśnie odkrył, że jego reputacja zawodowa to fikcja, w którą wierzył tylko on.
Przeszedłem do następnego slajdu, pokazującego dokumenty rejestracyjne Morrison Strategic Solutions, jego firmy-cienia, której celem było kradzież naszych klientów. „To kończę moją prezentację” – powiedziałem spokojnym głosem, mimo krążącej we mnie adrenaliny. „Zarząd ma wszystkie dowody potrzebne do podjęcia świadomej decyzji o przyszłej strukturze kierowniczej firmy”.
Derek Pollson, adwokat Dominica, milczał przez całą prezentację, a jego mina stawała się coraz bardziej ponura z każdym ujawnianym dokumentem. Teraz pochylił się do przodu, zwracając się do swojego klienta z obojętnym profesjonalizmem kogoś, kto minimalizuje straty. „Dominic, musimy omówić twoje opcje prywatnie” – powiedział Derek, zbierając już dokumenty. Przesłanie było jasne: batalia prawna, którą Dominic planował, zakończyła się, zanim się w ogóle zaczęła.
Margaret Chin wstała, wygładzając spódnicę z rozmysłem i precyzją. „Zbierzemy się jutro rano, aby sformalizować przekazanie. Panie Morrison, sugeruję, aby wykorzystał pan ten czas na dokładne rozważenie oferty wykupu Patricii. Jest ona hojniejsza niż ta, którą sąd mógłby orzec na podstawie tych dowodów”. Spotkanie zakończyło się niezręcznym szuraniem ludzi uciekających z niezręcznej sceny. Dominic pozostał na swoim miejscu, wpatrując się w ekran projekcyjny, na którym jego własne słowa o „Projekcie Gaslight” wciąż jarzyły się oskarżycielskim blaskiem. Nathan zatrzymał się w drzwiach, spoglądając na swojego byłego przyjaciela z czymś pomiędzy litością a ulgą, po czym wyszedł bez słowa.
Rozdział 5: Echa i epifanie
Tego wieczoru, samotnie w moim apartamencie hotelowym, z stygnącym na stoliku kawowym chińskim jedzeniem na wynos, zadzwonił telefon z nieznanym numerem. Prawie nie odebrałam, wyczerpana emocjonalnym ciężarem dzisiejszej konfrontacji. „Ruby, tu Linda, żona Trevora”. Jej głos drżał, jakby płakała. „Muszę ci coś powiedzieć o tym, co się działo pod twoją nieobecność”. Odłożyłam pałeczki, nagle ożywiona. Rozmawiałyśmy z Lindą może pięć razy w ciągu ośmiu lat, zawsze były to miłe, ale powierzchowne rozmowy przy wspólnych kolacjach.
„Trevor wrócił dziś ze spotkania z inwestorami” – kontynuowała – „i był inny. Opowiedział mi wszystko o tym, co ci robili. Ale Ruby, jest gorzej, niż myślisz. Dominic udzielał im wszystkim wskazówek, jak postępować z żonami. Nazywał to „utrzymywaniem ram” i „strategicznym zarządzaniem relacjami”. Ścisnęło mnie w żołądku. „Co masz na myśli, mówiąc o ich szkoleniu?”
„Znalazłem dziennik Trevora, mnóstwo stron porad Dominica. Jak dokumentować wydatki żony, żeby przedstawić ją jako nieodpowiedzialną. Jak manipulować nią w sytuacjach towarzyskich, sprawiając, że zwątpi w swoją pamięć. Jak kreować się na osobę racjonalną, jednocześnie przedstawiając ją jako emocjonalną i niestabilną. Trevor stosował wobec mnie te taktyki od miesięcy, a ja myślałem, że tracę rozum”. Równoległe niszczenie małżeństw. Dominic nie tylko planował mój upadek; uczył swoich przyjaciół, jak systematycznie podważać pewność siebie i wiarygodność swoich żon. Mistrzowska lekcja manipulacji pod płaszczykiem czwartkowych wieczornych gier w pokera.
„Pokazałam Trevorowi dziennik” – kontynuowała Linda, a jej głos stał się mocniejszy. „Kazałam mu przeczytać mi jego własne słowa. Wyraz jego twarzy, kiedy zdał sobie sprawę, w co Dominic go zmienił… Ruby, ja…
