— „Tak, synu, po prostu dbam o bezpieczeństwo twoich pieniędzy.”
— „Po prostu wysyłaj je cały czas, nie martw się.”
Wszyscy milczeli. Teściowa zbladła. Krewni szeptali. Jedna z ciotek mojego męża powiedziała:
— „Conchita, to naprawdę okropne. Twój syn ciężko pracował za granicą, a ty po prostu tak się zachowujesz?”
Kilka dni później, w obecności rodziny, moja teściowa przyznała, że wciąż ma 500 000 peso oszczędności w banku. „Po prostu odkładam je na bok” – powiedziała – „na wypadek, gdybym zachorowała”.
Mój mąż kazał jej podpisać dokument, żeby zwrócić pieniądze. Potem wziął mnie za rękę i powiedział cicho:
„Wybacz mi, Mylene. Powinienem był walczyć o ciebie dawno temu”.
Łzy popłynęły. Nie byłam już zła. Pozostała tylko cisza – i prawda, że prawda wyszła na jaw.
Wprowadziliśmy się do małego, wynajętego domu. Powoli znowu zaczęliśmy oszczędzać, żeby kupić własną ziemię.
Tymczasem każdego dnia widywałem Aling Conchitę siedzącą przed starym domem, trzymającą stare rachunki i szepczącą cicho:
„Pomyślałam, że oszczędzam to dla syna… Nie wiem, jego też stracę”.
