Objąłem nową rolę – szefa fundacji charytatywnej Lewis Innovations. Wykorzystałem posiadane przez nas zasoby, aby wspierać młodych przedsiębiorców, zwłaszcza tych, w których nikt inny nie wierzył. Donald nadal spędza czas w swoim starym warsztacie, ucząc dzieci z ubogich rodzin, jak naprawiać samochody i budować pewność siebie. Moi rodzice się starają. Mama wciąż wspomina o potrzebie funduszy powierniczych dla wnuków, ale tata zaczął podziwiać Donalda. Ich cotygodniowe spotkania biznesowe często przeradzają się w długie rozmowy o klasycznych samochodach lub głębokie dyskusje o życiu i filozofii.
Ja w końcu rozumiem, co Donald miał na myśli, mówiąc, że życie jest zbyt krótkie, by je przeżywać na papierze. Czasami najpiękniejsze chwile życia kryją się w zwyczajności. Zardzewiały, stary samochód, tani ekspres do kawy, malutkie mieszkanie, zatłuszczony garaż. Te rzeczy nauczyły mnie więcej o miłości, sile i szczęściu niż jakikolwiek luksus. A co najlepsze? Od czasu do czasu, kiedy przejeżdżamy obok tego starego mieszkania albo odbieramy jedzenie na wynos z małej tajskiej knajpki, którą kochamy, Donald wciąż patrzy na mnie tak, jak wtedy, gdy był tylko mechanikiem, a ja uciekinierką, która próbuje odnaleźć siebie.
Bo ostatecznie miłość nie przejmuje się kontami bankowymi, nazwiskami ani imperiami biznesowymi. Liczy się tylko to, kim jesteś pod tym wszystkim. A my? Jesteśmy po prostu Sandrą i Donaldem, Wilsonem i skromnym mechanikiem. Nie gonimy za miliardami, tylko budujemy coś lepszego. Odnaleźliśmy się. I to uczyniło nas bogatymi w jedyny sposób, który naprawdę ma znaczenie.
