Zamilkł, po czym przemówił łamiącym się głosem:
„Tato… Przepraszam za wczorajszy wieczór. Nie powinnam była na ciebie nakrzyczeć. Czy… czy słyszałeś, co mówiliśmy?”
Nie odpowiedziałem. Łzy spływały mi po twarzy.
„Tato” – kontynuował – „wiesz, dlaczego kupiłem ten duży dom?
Chodziło o to, żebyście z mamą mieli gdzie mieszkać, kiedykolwiek przyjedziecie. Bałem się tylko, że słowa mojej żony mogą was zranić.
Ale wy dwoje zawsze będziecie moim fundamentem – proszę, nigdy nie myślcie inaczej.”
Jego głos załamał się całkowicie; usłyszałem szlochy tego samego chłopca, którego kiedyś niosłem na ramionach przez pola ryżowe.
Uśmiechnęłam się przez łzy i wymamrotałam:
„Rozumiem, synu. Dopóki jesteś szczęśliwy, to wszystko, co się liczy.”
Ale w głębi duszy czułam, że coś pękło — rana z czasem stępia się, ale nigdy nie goi się do końca.
Gdy autobus przejeżdżał obok rozświetlonych słońcem pól ryżowych, spojrzałem przez okno i mruknąłem:
„Ostatecznie dla takiego ojca jak ja, wieś pozostaje najspokojniejszym miejscem”.
