Nigdy nie powiedziałam synowi, że jestem bogatym prezesem, który zarabia miliony dolarów miesięcznie. Zawsze uważał, że żyję z skromnej emerytury. Kiedy zaprosił mnie na kolację do rodziców swojej narzeczonej, postanowiłam ich wystawić na próbę, udając biedną kobietę, która straciła wszystko. Ale gdy tylko przekroczyłam próg, jej matka uniosła brodę i powiedziała: „Wyglądasz… strasznie zwyczajnie! Mam nadzieję, że nie oczekujesz, że pomożemy ci opłacić ślub”. Milczałam. Ale jej ojciec spojrzał na mnie tylko na sekundę, a potem nagle wstał ze strachu…
Evelyn Mercer spędziła większość dorosłego życia budując imperium technologiczno-logistyczne z siedzibą w Seattle. Dla świata była bystrą, wizjonerską prezes; dla swojego jedynego syna, Andrew, była po prostu spokojną emerytką żyjącą ze skromnej emerytury. Evelyn latami ukrywała swój majątek, pragnąc, aby jej syn dorastał w ugruntowanej pozycji, z dala od poczucia wyższości, jakie obserwowała w innych zamożnych rodzinach. Andrew nigdy tego nie kwestionował – wychowano go w duchu prostych wartości i uczciwej pracy.
Kiedy więc zaprosił ją na kolację z rodzicami swojej narzeczonej, Caroline, Evelyn wyczuła okazję. Chciała zobaczyć, jak traktują kogoś, kogo uważali za „zwykłego”. I może – tylko może – dowiedzieć się czegoś o rodzinie, do której jej syn miał się wżenić. Ubrała się skromnie, włożyła stary beżowy kardigan i znoszone buty na płaskim obcasie, a następnie związała włosy w luźny kok. Bez biżuterii, bez makijażu, bez śladów życia, które naprawdę prowadziła.
Rodzice Caroline mieszkali w dużym domu na przedmieściach Portland. Gdy tylko Evelyn weszła do środka, jej matka, Margaret Hayward, spojrzała na nią z wymuszonym uśmiechem. Jej wzrok przesunął się od butów Evelyn do jej kardiganu, jakby skanowała metkę z ceną.
