Mój syn zapomniał odebrać mnie ze szpitala, mimo dziesięciu telefonów. Obawiając się, że coś jest nie tak, zignorowałam ból ran, wzięłam taksówkę do domu i zobaczyłam, że zamki zostały wymienione. Na drzwiach widniała karteczka: „Nie wracaj. Tu nie ma miejsca dla pijawki”. Nie płakałam. Nie kłóciłam się. Bo mój zmarły mąż zostawił mi ostatnią tajną broń – i zamierzam wszystko zmienić.

Pan Henderson spakował teczkę. „Postąpiłaś słusznie, Martho. Arthur byłby dumny”.

„Dziękuję, Robercie” – powiedziała. „Dziękuję za dochowanie tajemnicy”.

Prawnik wyszedł. Policja wyszła.

Marta była sama.

W domu panowała cisza. Zapach taniej wody kolońskiej Kevina i napięcie wywołane konfrontacją zaczęły zanikać, zastąpione znajomym aromatem starego drewna i wspomnień.

Martha podeszła do kominka. Wzięła oprawione zdjęcie Arthura. Uśmiechał się tym swoim świadomym półuśmiechem, który zawsze miał, gdy rozwiązał problem, zanim jeszcze się pojawił.

Obrysowała kciukiem jego twarz.

„Ty uparty starcze” – wyszeptała, a łza w końcu spłynęła jej po policzku. „Uratowałeś mnie. Nie zostawiłeś mi fortuny do wydania. Dałeś mi siłę, żeby powiedzieć „nie”.

Rozejrzała się po pustym pokoju. Był duży. Był samotny. Ale należał do niej.

„Dziękuję za najwspanialszy dar” – wyszeptała do zdjęcia. „Nie za dom. Ale za godność, by móc w nim dumnie stać”.

Usiadła w skórzanym fotelu, nakryła nogi kocem i po raz pierwszy od kilku tygodni spała spokojnie, bezpiecznie w fortecy, którą zbudowała miłość jej męża.