Tego wieczoru zadzwoniłem do mojej mentorki z Johns Hopkins, dr Patricii Reeves. Była jedyną osobą, która znała zarówno moją sytuację rodzinną, jak i moją firmę.
„Żąda, żebyś się przebadał?” – zapytała, gdy wyjaśniłam. „Żądanie to delikatne określenie”.
„Kiara, wiesz, że nic mu nie jesteś winna, prawda? Biologia nie tworzy zobowiązań”.
„Wiem, ale… mógłby zniszczyć wszystko, co zbudowałem. Jeden telefon do prezesa Morrisona i jestem na czarnej liście wszystkich szpitali w stanie. W jakiś sposób dowie się o firmie. Zawsze tak jest. A potem i to zniszczy”.
Patricia przez chwilę milczała.
„A co, gdyby test wykazał, że nie pasujecie? To by wszystko rozwiązało, prawda?”
„Szanse na to są nikłe. Mamy tę samą grupę krwi i statystycznie istnieje 25% prawdopodobieństwo, że będziemy w połowie zgodni między rodzicem a dzieckiem, co zazwyczaj wystarcza do oddania nerki”.
„Zazwyczaj” – powtórzyła. Coś w jej tonie przykuło moją uwagę. „O czym myślisz?”
„Nic konkretnego. Po prostu… upewnij się, że wykonasz badania w szpitalu u lekarzy, którym ufasz. Badania medyczne mogą czasami ujawnić więcej niż tylko zgodność.”
Wtedy nie rozumiałem, co miała na myśli. Ale wkrótce zrozumiałem.
Jeśli kiedykolwiek byłeś traktowany jak rodzinne rozczarowanie, patrząc, jak rodzeństwo jest chwalone za to, że oddycha, wiesz dokładnie, jak to jest. Złote dziecko, które nie mogło zrobić nic złego, kontra kozioł ofiarny, który nigdy nie mógł zrobić dobrze.
Kliknij przycisk „Subskrybuj”, jeśli uważasz, że każdy zasługuje na szacunek, niezależnie od „pozycji rodzinnej”. I skomentuj poniżej — czy zdarzyło ci się być kozłem ofiarnym w rodzinie?
16 stycznia 2024 r., godzina 10:00.
Stałem przed narożnym biurem mojego ojca w Teller Holdings, na dwudziestym trzecim piętrze budynku Republic Plaza. Recepcjonistka, nowa, której nie znałem, spojrzała na mnie sceptycznie.
„Mam spotkanie z Robertem Tellerem.”
Spojrzała na ekran.
„Nie ma cię w kalendarzu”.
„Powiedz mu, że Kiara tu jest. Jego córka.”
Jej oczy lekko się rozszerzyły. Znała to imię – wiedziała, że jestem córką-rozczarowaniem.
„Chwileczkę.”
W ciągu kilku sekund drzwi się otworzyły. Robert Teller stał w garniturze od Armaniego za pięć tysięcy dolarów, wyglądając na szczuplejszego niż widziałem go w Święto Dziękczynienia. Choroba nerek dawała mu się we znaki. Jego skóra miała szarawy odcień. Oczy miał opuchnięte, ale głos pozostał ostry jak brzytwa.
„Spóźniłeś się.”
Sprawdziłem telefon. „Dokładnie 10:00”.
„Dokładnie, spóźnia się. Marcus przyjeżdża piętnaście minut wcześniej.”
Odwrócił się i poszedł do swojego biura.
„Wejdź. Zamknij drzwi.”
Jego biuro się nie zmieniło. Okna od podłogi do sufitu z widokiem na centrum Denver, biurko, które kosztowało więcej niż większość samochodów, i ściany pokryte zdjęciami z celebrytami i politykami. Ani jedno zdjęcie mnie nie przedstawiało.
Nie zaproponował mi miejsca. I tak je zająłem.
„Pomińmy uprzejmości” – powiedział, siadając za biurkiem. „Moje nerki odmawiają posłuszeństwa. Potrzebuję przeszczepu. Dzisiaj masz badania”.
„Na nic się nie zgodziłem”.
Jego śmiech był gorzki.
„Zgadzasz się? Myślisz, że to negocjacje? Mieszkasz w moim mieście, pracujesz w moim szpitalu, żyjesz z mojego cierpienia. Zrobisz badania, bo ci każę. A jeśli będziecie zgodni, oddasz krew. Ta sama grupa krwi i wystarczająco zdrowi. Bóg jeden wie, że stres związany z prawdziwym sukcesem cię nie wyczerpuje”.
Wyciągnął książeczkę czekową.
„Nawet ci za to zapłacę. Pięćdziesiąt tysięcy dolarów. Potraktuj to jako jedyny spadek, jaki kiedykolwiek zobaczysz.”
Wypisał czek ostrymi, gniewnymi pociągnięciami i przesunął go po biurku.
„No i proszę. Zapłata z góry za absolutne minimum, jakie córka powinna robić. To najmniej, co można zrobić, żeby zapłacić czynsz za utrzymanie.”
Słowa trafiły dokładnie tak, jak zamierzono. Piętnaście lat treningu nauczyło mnie, żeby się nie wzdrygać, ale w końcu coś we mnie pękło.
Nie do gniewu. Do jasności.
„A co jeśli test wykaże coś nieoczekiwanego?” – zapytałem.
„Jak to?” Odchylił się na krześle. „Że nagle jesteś coś wart? Jedyną wartością, jaką kiedykolwiek będziesz miał, będzie to, co możesz mi dać. Więc zrób dziś test. To nie prośba”.
Podniosłam czek, starannie go złożyłam i schowałam do torebki.
„Pójdę prosto do Denver Medical.”
„Dobrze. I Kiara…” Jego uśmiech był zimny. „Nawet nie myśl o próbie fałszowania wyników. Mam przyjaciół w tym laboratorium.”
Wstałem, żeby wyjść, ale jego głos zatrzymał mnie przy drzwiach.
„Jeszcze jedno. Usiądź wygodnie.”
„Muszę iść do szpitala.”
„To zajmie tylko chwilę.”
Wyszukał coś na komputerze i obrócił ekran w moją stronę. To była strona KT Medical Consulting na LinkedIn. Krew mi zmroziła krew w żyłach.
„Ciekawa firma” – powiedział swobodnym tonem. „Zarejestrowana w Delaware, ukryta struktura własnościowa… ale firmy-wydmuszki są jak rosyjskie matrioszki. Otwierasz je, aż znajdziesz, co jest w środku”.
Kliknął i przeszedł na inny ekran — wyciągi z mojego firmowego konta bankowego.
„Trzysta dwanaście tysięcy przychodu w tym roku. Imponujące jak na zajęcie dodatkowe.”
„Jak ty—?”
„Tak samo jak wiem, że spotykasz się z klientami w Marriott w centrum miasta w każdy wtorek. Tak samo jak wiem, że wykorzystujesz urlop, żeby uczestniczyć w konferencjach medycznych pod innym nazwiskiem”. Pochylił się do przodu. „Wiedziałem o tym od sześciu miesięcy, Kiara. Czekałem, czy coś z tego wyjdzie, czy też poniesiesz porażkę jak wszystko inne, czego się dotkniesz”.
Moje myśli krążyły. Sześć miesięcy. Wiedział o tym od sześciu miesięcy i nic nie powiedział.
„Oto, co się stanie” – kontynuował. „Zostaniesz przebadany. Będziecie zgodni, bo oboje wiemy, że tak będzie. Oddasz nerkę. A w zamian nie będę dzwonił do twoich klientów i pytał, jak korzystasz z zastrzeżonych danych Denver Medical podczas prywatnych konsultacji”.
„Nigdy nie korzystałem z danych zastrzeżonych. Wszystko, co analizuję, jest publiczne lub dostarczane przez klientów”.
„Myślisz, że to ma znaczenie? Kiedy Robert Teller dzwoni do dyrektorów szpitali i wyraża obawy dotyczące bezpieczeństwa danych, myślisz, że zbadają sprawę, czy po prostu zerwą kontakty, żeby uniknąć ryzyka?” Uśmiechnął się. „Jeden telefon do Jima Morrisona i nie tylko jesteś bezrobotny, ale i nie nadajesz się do pracy w służbie zdrowia”.
„Zniszczysz moją karierę, zmuszając mnie do oddania organu?”
„Zniszczę twoją karierę, bo mogę. Nerka to tylko wygodny moment”.
Wstał, obszedł biurko i zaczął górować nade mną.
„Istniejesz, bo na to pozwalam. Twoja praca, twoja mała firma, nawet to mieszkanie w centrum – wszystko to dzieje się dalej za moją zgodą”.
„A co jeśli nie pasuję?” – zapytałem ponownie.
„W takim razie do końca miesiąca nie będzie cię już w testamencie, nie będzie cię już w rodzinie i nie będzie cię już w Denver”.
Otworzył drzwi swojego biura.
„Test, Kiara. Dzisiaj. Dr Mitchell oczekuje cię o 14:00. Nie rozczaruj mnie bardziej niż już to zrobiłaś”.
Wyszedłem bez słowa, w myślach już kalkulując kolejne ruchy. Myślał, że mnie przyparł do muru. Nie miał pojęcia, co tak naprawdę wykaże ten test.
Zatrzymałem się przy windzie i odwróciłem. Robert wciąż stał w drzwiach, patrząc na mnie z satysfakcją drapieżnika, który zapędził swoją ofiarę w kozi róg.
„Poddam się testowi” – powiedziałem spokojnym głosem. „Ale stawiam warunki”.
Jego brwi uniosły się.
„Masz warunki ? To zabawne.”
„Chcę, żeby badanie zostało wykonane w Denver Medical, na oddziale transplantologii, w którym pracuję. Chcę, żeby dr Sarah Mitchell osobiście je nadzorowała. Jest kierownikiem nefrologii i nie ma żadnych powiązań z Fundacją Tellera. Chcę też, żeby wszystkie wyniki były udokumentowane w oficjalnym systemie szpitalnym, a nie w jakimś zakulisowym układzie”.
„Dlaczego miałbym się na coś takiego zgodzić?”
„Ponieważ chcesz mieć pewność, że wyniki będą prawnie niepodważalne dla ubezpieczyciela i komisji transplantacyjnej. Wszelkie nieprawidłowości w testach mogą całkowicie zdyskwalifikować cię z listy oczekujących na przeszczep”.
Analizując dane medyczne przez trzy lata, nauczyłem się czegoś nowego. Procedury musiały być perfekcyjne, bo inaczej firmy ubezpieczeniowe znalazłyby wymówkę, żeby odmówić wypłaty odszkodowania.
Zastanowił się nad tym, poruszając szczęką.
„Dobrze. Ale chcę mieć wyniki w ciągu czterdziestu ośmiu godzin.”
„Standardowe typowanie tkanek i próba krzyżowa zajmują minimum trzy do pięciu dni. To nie podlega negocjacjom. To biologia”.
„W takim razie dzisiaj zostaniesz przebadany.”
„Już powiedziałem, że tak zrobię. O 14:00 z doktorem Mitchellem.”
Nacisnąłem przycisk windy.
„Jeszcze jedno” – dodałem. „Marcus też powinien zostać przebadany. Różne laboratoria czasami dają różne wyniki”.
„Marcus już poniósł porażkę. Inna grupa krwi.”
„Grupa krwi to dopiero pierwszy etap badania przesiewowego. Zdarzają się przypadki udanych przeszczepów pomimo niezgodności grup krwi. Nowe protokoły wykorzystują plazmaferezę i leki immunosupresyjne. Jeśli jesteś naprawdę zdesperowany, powinieneś rozważyć każdą opcję”.
Po raz pierwszy dostrzegłem niepewność przemykającą na jego twarzy.
„Sugerujesz, żeby Marcus zrobił ponowne badania?”
„Sugeruję, żebyś nie zostawił kamienia na kamieniu. W końcu…” Nie mogłem się powstrzymać, żeby nie dodać: „To syn, którego tak naprawdę pragnąłeś”.
Winda przyjechała. Gdy drzwi zaczęły się zamykać, Robert zawołał.
„Kiara.”
Przytrzymałem drzwi.
„Nie myśl, że to cokolwiek między nami zmienia. Nadal jesteś błędem. To tylko czyni cię użytecznym.”
Pozwoliłam, by drzwi zamknęły się na jego słowa. W mojej torebce, obok telefonu, leżał złożony czek na pięćdziesiąt tysięcy dolarów, na którym już zaczęłam nagrywać naszą rozmowę. W Kolorado nagrywanie wymagało zgody jednej strony. Mój ojciec nauczył mnie dokładności, nawet jeśli nigdy tego nie planował.
Doktor Mitchell rzeczywiście spodziewała się mnie o 14:00. Mój ojciec nie wiedział, że była współlokatorką mojego mentora w Johns Hopkins. Patricia już do niej zadzwoniła.
Czasami najlepsza zemsta nie jest zaplanowana. Czasami po prostu prawda wychodzi na jaw.
Kiedy przybyłem do Denver Medical o 13:45, doktor Sarah Mitchell czekała na mnie w swoim gabinecie. Miała około czterdziestu lat, a w jej ciemnych włosach przebijały się siwe pasma. Emanowała takim spokojem, że pacjenci od razu jej ufali.
„Kiara”. Gestem wskazała mi, żebym usiadła. „Patricia dzwoniła do mnie dziś rano. Martwi się o ciebie”.
„Nic mi nie jest. Muszę tylko zrobić to badanie.”
„Zanim zaczniemy, muszę zapytać – czy ktoś cię do tego zmusza?”
Pomyślałem o skłamaniu, ale zdecydowałem się na półprawdę.
„Mój ojciec jest… natarczywy. Ale sam jestem ciekaw rezultatów”.
Przyglądała mi się przez chwilę, po czym otworzyła na komputerze dokumentację medyczną mojego ojca.
„Przeglądam akta twojego ojca, odkąd został przyjęty jako potencjalny biorca przeszczepu. Coś mnie dręczy”.
“Co masz na myśli?”
„Grupa krwi twojego ojca jest wpisana jako 0- we wszystkich jego ostatnich dokumentach, ale jest pewna niespójność”. Wyświetliła kolejny ekran. „Znalazłam jego akta służby wojskowej z 1988 roku. Przez krótki czas służył w rezerwie. Jego grupa krwi jest tam wpisana jako A-”.
Serce mi podskoczyło.
„To może być błąd pisarski”.
„Tak właśnie myślałam. Ale potem znalazłam jego dokumentację ubezpieczeniową z operacji w 1995 roku – również A-ujemna. Dopiero w 1997 roku nagle w jego dokumentacji pojawiło się 0-ujemne”. Spojrzała na mnie znacząco. „Urodziłeś się w 1992 roku”.
„Mówisz—?”
„Mówię, że powinniśmy przeprowadzić kompleksowy panel. Nie tylko typowanie tkanek pod kątem zgodności przeszczepu, ale także pełne badanie DNA. Oczywiście za pana zgodą”. Zrobiła pauzę. „Powinienem też powiedzieć, że wyniki pana brata Marcusa były… nietypowe”.
„Niezwykłe jak?”
„Nie powinnam mieć do nich dostępu, ale został tu przebadany i w systemie była adnotacja. Jego grupa krwi to B+. To genetycznie niemożliwe, jeśli twój ojciec ma grupę krwi 0-. Dwoje rodziców z grupą krwi 0- nie może mieć dziecka z grupą krwi B+”.
Konsekwencje tego faktu zawisły w powietrzu między nami.
„Przeprowadź każdy test” – powiedziałem cicho. „Każdy, jeden po drugim”.
„Muszę jeszcze raz zbadać próbkę twojego ojca, żeby to zweryfikować. Mogę powiedzieć, że to standardowy protokół przygotowania do przeszczepu”. Wstała. „Pobierzmy ci krew. I Kiara… cokolwiek znajdziemy, będziesz miała pełną dokumentację. Dopilnuję tego”.
Przez kolejne trzy dni dokumentacja mnie obsesyjnie pochłaniała. Każdy e-mail od Roberta, każdy SMS od mojej mamy, każda wiadomość głosowa od Marcusa – wszystko zapisane, zarchiwizowane w trzech różnych usługach w chmurze i przekazane mojej prawniczce, Jennifer Hang.
Jennifer była jedną z osób, które poleciły mi jako konsultantkę, byłą prokurator, która zajęła się prawem rodzinnym. Specjalizowała się w tym, co nazywała „silnie konfliktową dynamiką rodzinną z konsekwencjami finansowymi”.
„To nagranie z jego biura to prawdziwa gratka” – powiedziała, słuchając nagrania. „Wyraźny przymus, groźby pozbawienia cię środków do życia i próba wymuszenia na organie. Gdybyś chciał wnieść oskarżenie…”
„Nie chcę. Chcę tylko ochrony.”
„Następnie wszystko dokumentujemy ” – powiedziała. „Składam formalne zawiadomienie do szpitalnej komisji etyki o tym przymusie. To nie wstrzyma badań – już je przeprowadzono – ale pozostawi ślad w postaci papierów, jeśli będzie się odzywał”.
Tymczasem mój biznes prosperował, paradoksalnie właśnie dzięki stresowi. Rzuciłem się w wir pracy i zdobyłem nowy kontrakt ze Swedish Medical Center wart osiemset tysięcy dolarów. Prezeska tej firmy, dr Amanda Foster, nie miała nic wspólnego z moim ojcem. Zatrudniła mnie wyłącznie ze względu na wyniki.
19 stycznia Marcus zadzwonił do mnie po raz pierwszy od sześciu miesięcy.
„Co powiedziałeś doktorowi Mitchellowi?” Jego głos był napięty.
„Nic. Dlaczego?”
„Chce, żebym poszła na dodatkowe badania. W moich wstępnych wynikach jest coś o „anomaliach”.
„Może powinnaś już iść.”
„Tata panikuje. Ciągle powtarza, że lekarze są niekompetentni, że popełniają błędy”. Zrobił pauzę. „Kiara… Mama dziwnie się zachowuje. Płacze każdej nocy, odkąd zaczęły się badania. Nikomu nie mówi dlaczego”.
„Może martwi się o tatę”.
„Nie, to co innego. Ciągle przegląda stare albumy ze zdjęciami i mamrocze o „wyborach” i „konsekwencjach”. Wczoraj słyszałam, jak rozmawiała przez telefon z kimś, jak w kółko powtarzała: „Dowiedzą się”.
Przyszedł SMS od doktora Mitchella.
Wyniki są już gotowe. Możesz przyjść jutro o 15:00? Przyprowadź kogoś do pomocy, jeśli chcesz.
„Muszę iść” – powiedziałam Marcusowi. „Marcus… cokolwiek się stanie, przepraszam za wszystko. Za wszystkie lata, kiedy stałam z boku i pozwalałam mu tak cię traktować”.
To były pierwsze przeprosiny, jakie kiedykolwiek od niego dostałem. Wydawało się, że były zarówno za późno, jak i idealnie wymierzone.
Następnego ranka Marcus dzwonił trzy razy, zanim odebrałem. Jego spokój złotego chłopca legł w gruzach.
„Kiara, muszę wiedzieć, co się dzieje. Mama zamknęła się w sypialni i nie chce wyjść. Słyszę, jak płacze”.
„Może powinieneś zapytać ją o to bezpośrednio.”
„Próbowałam. Ona tylko powtarzała przez drzwi: »Przepraszam«. Tata jest w szpitalu na dializie, a kiedy powiedziałam mu o mamie, powiedział tylko, że dramatyzuje i się rozłączył”.
Ubierałam się do pracy, włączając głośnik w telefonie.
„Marcus, co dokładnie powiedział ci doktor Mitchell o twoich wynikach?”
„Powiedziała, że istnieją nieścisłości genetyczne, które wymagają wyjaśnienia. Co to w ogóle znaczy?”
„To znaczy, że prawdopodobnie powinnaś usiąść z mamą i szczerze porozmawiać”.
„O czym?”
Ostrożnie dobierałem słowa.
„O tym, dlaczego syn z grupą krwi B+ jest genetycznie niemożliwy dla ojca z grupą krwi 0-”.
Cisza trwała tak długo, że myślałem, że się rozłączył. Potem cicho:
„To niemożliwe.”
„To genetycznie niemożliwe, Marcusie.”
„W tym rzecz. Ale… ale wyglądam dokładnie jak on. Wszyscy zawsze tak mówili. Te same oczy, ta sama budowa szczęki, ta sama…”
„Te same starannie pielęgnowane maniery i ekspresje, których nauczyłeś się obserwując go przez całe życie. Natura kontra wychowanie”.
Złagodziłem ton.
„Marcus, słyszałem jakiś trzask w tle.”
„On ją zabije” – wyszeptał.
„Nie, nie zrobi tego. Zrobi to, co zawsze – będzie chronił swój wizerunek za wszelką cenę, a to oznacza, że będzie trzymał to w tajemnicy”.
„To nie może się dziać. Jestem wiceprezesem wykonawczym Teller Holdings. Mam odziedziczyć firmę. Całe moje życie opiera się na…”
„To samo kłamstwo, co moje, tylko na odwrót. Byłeś wybrańcem, który nie był jego. Ja byłem odrzuconym, który też nie był jego.”
„Jeszcze tego nie wiesz. Twoje wyniki będą dziś o 15:00. A Marcus… Mama nie jest jedyną osobą, która ma sekrety. Zastanów się, dlaczego grupa krwi taty zmieniła się w jego dokumentacji medycznej w 1997 roku”.
Rozłączyłem się zanim zdążył odpowiedzieć.
Przez okno mojego mieszkania widziałem panoramę Denver, budynek Republic Plaza górował pośród innych. Gdzieś na dwudziestym trzecim piętrze imperium mojego ojca miało stanąć przed obliczem sądu.
Mój telefon zawibrował, gdy dostałam SMS-a od mojej matki.
Proszę, nie idź dzisiaj na wizytę. Proszę. Wszystko ci wyjaśnię, jeśli tylko dasz mi czas.
Odpowiedziałem SMS-em:
„Miałeś trzydzieści dwa lata.”
Potem wyłączyłem telefon.
Niektóre prawdy nie mogły dłużej czekać.
15 marca 2024 r., godz. 14:30
Stałem przed salą konferencyjną VIP-A na dwunastym piętrze Denver Medical Center, skrzydle wykonawczym, gdzie odbywały się posiedzenia zarządu szpitala. Przez szklane drzwi widziałem, jak się gromadzą – ostatni akt mojej rodziny rozgrywał się w najbardziej publiczny z możliwych sposobów.
