Hałas, który zniszczył całe życie
Plewiłam mój mały ogródek warzywny, gdy ziemia zaczęła drżeć. Rozległ się ryk diesla niczym burza i zanim zdążyłam otrzepać dłonie z ziemi, przez moją furtkę wjechał buldożer, jakby zasuwka była ze sznurka. Jego wiadro uniosło się – z wahaniem – a potem ruszyło. Popękały cegły. Tynk westchnął. Róg domu, który zbudowaliśmy kamień po kamieniu, jęknął jak stare drzewo na wietrze.
Biegłam, machając rękami, a głos mi się łamał. „Stój! To mój dom! Proszę – STOP!”
Kierowca wychylił się z kabiny, z twarzą nieodgadnioną za lustrzanymi okularami. „Proszę pani, mamy rozkazy. Właściciel obiektu wydał zgodę na rozbiórkę”.
„Właścicielem…? Jestem właścicielem” – wykrztusiłem.
Pokręcił głową i stuknął palcem w podkładkę. „Tu jest napisane, że twój najstarszy syn złożył podpis. My tylko wykonujemy swoją pracę”.
Matka na krawężniku
Opadłam na zakurzony podjazd, zapierając dech w piersiach. W myślach widziałam urodziny na werandzie, ślady ołówka w drzwiach kuchennych, gdzie moi chłopcy dorastali centymetr po centymetrze, mojego męża śmiejącego się z ustami pełnymi trocin w dniu, w którym kończyliśmy dach. Teraz, z każdym nabieraniem wiadra, czułam się, jakby te lata były zrzucane na wywrotkę.
„Moje własne dziecko” – pomyślałem, a słowa kwaśno brzmiały mi na język. „Za paczkę? Za pieniądze?”
Wokół mnie krążyli sąsiedzi, na wpół ciekawi, na wpół bezradni. Kilku ich filmowało. Nikt nie zrobił kroku. Buldożer pracował na biegu jałowym, kaszląc z gorąca. Kawałek deski rozdzielczej załamał się i osunął na trawnik niczym opadła korona.
