„Przestań przesadzać!” – zadrwiła Vanessa, gdy Eleanor wdrapywała się z powrotem na drabinę, dysząc i drżąc, próbując odzyskać godność i oddech. „To tylko dziecko. Nic ci nie jest”. Ale drżenie Eleanor nie wynikało tylko z lodowatej wody – wynikało z zimnej świadomości, że ludzie, którym ufała i których wspierała, postrzegali ją jako słabą i bezbronną.
W kolejnych tygodniach obelgi zaostrzyły się niczym sztylety. Vanessa przewracała oczami za każdym razem, gdy Eleanor gubiła okulary do czytania. „Ona wariuje” – szeptała do męża, Marka, który był zbyt pochłonięty telefonem, by bronić matki. „Ona jest obciążeniem. Będziemy musieli oddać ją do domu opieki” – mruknęła Vanessa. Myśleli, że Eleanor nie słyszy. Ale zawsze słyszała.
