Mój wujek właśnie wyszedł na wolność i chociaż cała rodzina odwróciła się od niego, tylko moja matka otworzyła ramiona, by go powitać…

Zobaczyłem mojego wujka stojącego przed bramą – chudego, z podartym plecakiem na ramieniu.
Mama uśmiechnęła się i otworzyła drzwi:

„Wejdź, bracie. Zawsze będzie dla ciebie miejsce w tym domu.”

Od tamtej pory mój wujek mieszkał w starym pokoju taty. Każdego ranka wychodził do pracy; po południu naprawiał płot, zamiatał podwórko i pielęgnował rośliny w ogrodzie.
Kiedyś zobaczyłem, jak coś sadzi i zapytałem, co to jest. Uśmiechnął się i powiedział:

„To, co tu zasadzę… nakarmi dobre serca”.

Nie zrozumiałem wszystkiego, więc po prostu się zaśmiałem.

Jakiś czas później życie znów nas dotknęło: straciłem pracę, a mama poważnie zachorowała. Długi za leki nas przytłaczały. Pewnej nocy, siedząc w ciemności, myślałem o sprzedaży domu, gdy podszedł do mnie wujek. Usiadł cicho i powiedział spokojnym głosem:

„Kiedy mój brat zmarł, twoja matka była jedyną osobą, która mnie zaakceptowała. Teraz moja kolej, żeby się jej odwdzięczyć. Przygotuj się i chodź ze mną. Nie zadawaj pytań”.

Następnego dnia zawiózł nas swoim starym samochodem.

Jechaliśmy drogą wiodącą przez góry, aż dotarliśmy do rozległej krainy otoczonej drzewami. Pośrodku stał prosty drewniany dom, otoczony kwiatami.

„Czyje to jest, wujku?” – zapytałem.

„Nasze” – odpowiedział. „To dla rodziny”.

Po wyjściu z więzienia pracował w różnych miejscach, oszczędzając stopniowo, aż kupił tę ziemię. Przez dziesięć lat ją uprawiał, zbudował dom, ale nikomu o tym nie powiedział.
Moja mama płakała, a ja ją przytulałem, nie mogąc wydusić z siebie ani słowa.

„Wujku, dlaczego nie przeznaczyłeś tych pieniędzy na siebie?” – zapytałem.
„Nie potrzebuję wiele” – odpowiedział. „Nauczyłem się, że kiedy popełniasz błąd, potrzebujesz tylko kogoś, kto wciąż wierzy w twoją dobroć. W ten sposób odwzajemniam to zaufanie”.

Mijały dni. Mama wyzdrowiała, być może dzięki świeżemu powietrzu i słodkim owocom z sadu. Pomagałem je sprzedawać podróżnym.
Mówili: „Te owoce mają inny, słodszy smak”.
Mój wujek uśmiechnął się i odpowiedział:

„Ponieważ zostały zasadzone z wdzięcznością”.

Pewnego dnia znalazłem w kącie domu starą drewnianą skrzynkę.
Na jej pokrywie wygrawerowano słowa: „Jeśli to czytasz, to znaczy, że spoczywam w pokoju”.
Otworzyłem ją. W środku znajdował się akt własności wystawiony na moje nazwisko i list: