„Słuchaj, tato, przykro mi z powodu tego, co się stało. Rozmawialiśmy z Harrym i zdaliśmy sobie sprawę, że przekroczyliśmy granice. Czy mógłbyś wrócić do domu? Poradzimy sobie, obiecuję”.
Przez chwilę milczałam, starannie dobierając słowa. „Tiffany, dziękuję za telefon, ale nie wracam. Znalazłam miejsce i się w nim zadomowiłam. Może nadszedł czas, żebyśmy wszyscy mieli trochę przestrzeni”.
„Ale tato, potrzebujemy cię. Potrzebuję cię” – w jej głosie słychać było desperację i wyobrażałem sobie, jak łzy zaczynają się lac.
zobacz więcej na następnej stronie Reklama
