Frank nigdy nie zadzwonił. Nie wysłał wiadomości z odpowiedzią. Żadnego „przepraszam”. Żadnych wyjaśnień. On taki nie jest. Może nigdy tacy nie będziemy. Ale tydzień po tym, jak pozytywka dotarła, dostałam list. Nie był zaadresowany do Kii. Był do mnie. Był krótki, trzy linijki napisane tym samym nierównym charakterem pisma: Myliłam się co do ciebie. To dobra dziewczyna. Mam nadzieję, że wszystko u ciebie w porządku. Bez imienia, ale wiedziałam. I z powodów, których nie potrafię do końca wyjaśnić, płakałam po przeczytaniu. Nie dlatego, że wszystko stało się lepsze. Nie dlatego, że naprawił lata milczenia lub sposób, w jaki patrzył na mnie, jakbym była rozczarowaniem z identyfikatorem. Ale dlatego, że po raz pierwszy poczułam, jakby mnie zobaczył. A co więcej, zobaczył Kię. Zobaczył to, co zawsze wiedziałam: że jest wyjątkowa. Że ma taki sposób na odgarnięcie chłodu z pokoju i pokazanie ludziom ich własnego ciepła, nawet jeśli na to nie zasługują. Nie jest głośna. Nie domaga się uwagi. Ale zmienia rzeczy. Zmieniła go. Nie całkowicie, ale wystarczająco. Wystarczająco, by mężczyzna, który zamknął drzwi do świata, uchylił je na chwilę. Wystarczająco, by ktoś, kto wierzył tylko w twardość i ciszę, usiadł i posłuchał muzyki z rysunku małej dziewczynki.
Tego dnia Kia też mi o czymś przypomniała. Że czasem dobroć jest najbardziej radykalnym aktem. Że szept może nieść więcej niż krzyk. I że kiedy wybieramy miłość, nawet gdy jest trudna, nawet gdy nie jest odwzajemniona, tworzymy coś, czego nikt nie może nam odebrać. Chwilę, zmianę, dar.
