Skrzywiła się. „Po prostu próbuję pomóc”.
W następną Wielkanoc, zanim weszliśmy do domu Gregory’ego, szepnęła: „Proszę, nie gadajcie za dużo dziś wieczorem. Po prostu zrelaksujcie się i cieszcie”.
Każda prośba brzmiała delikatnie. Każda wydrążała we mnie kolejny fragment. Kiedy podano deser, zdałem sobie sprawę, że zostałem zepchnięty na margines tak daleko, że nikt nawet nie zauważył, że w ogóle przestałem mówić.
Dowiedziałem się o awansie przez SMS-a. Krótka, radosna wiadomość od Rowana: Wielkie wieści. Dam znać później. Żadnego telefonu. W jej głosie nie było ani krzty ekscytacji. Po prostu wiadomość wysłana, gdy była zajęta świętowaniem z Gregorymi tego wieczoru.
Kiedy składałam pranie, mój telefon znowu zawibrował – tym razem to była wiadomość głosowa przypadkowo wysłana do czatu grupowego. Nacisnęłam „Odtwórz”.
Głos Rowana zabrzmiał głośno wśród brzęku kieliszków. „Tak! Awans w końcu doszedł – starszy kierownik projektu…”. Rozległ się śmiech i brawa. Po chwili Rowan dodał: „Zdobycie tego konta w sektorze opieki zdrowotnej przesądziło o wszystkim”.
Ścisnęło mnie w gardle. Wiedziałem dokładnie, o jakie konto jej chodziło.
Kilka miesięcy wcześniej Rowan walczyła o wejście do służby zdrowia. Przyszła do mnie sfrustrowana, krążąc po kuchni, podczas gdy ja parzyłam herbatę. „Potrzebuję tylko jednego przedstawienia, mamo. Jednego”.
Powoli skinąłem głową. „Mogę się z kimś skontaktować. Niczego nie obiecuję”.
Zadzwoniłem do dawnego współpracownika – kierownika z dużej kliniki, gdzie kodowałem karty. Dawno temu był mi winien przysługę. W ciągu tygodnia Rowan miała spotkanie.
Teraz, na tym nagraniu, śmiech Ethana przebił się przez hałas. „Naprawdę im zaimponowałaś, kochanie”.
„Cały ty” – powiedział Rowan.
„Tylko ja” – powtórzył Ethan.
