Moja piekarnia miała zostać zamknięta na zawsze. Przerażony starszy mężczyzna błagał mnie o ciasto. Pomogłem mu. Następnego dnia weszła kobieta. „Mój dziadek opowiadał mi o tobie” – powiedziała i złożyła mi ofertę nie do odrzucenia. Byłem o krok od zamknięcia mojej podupadającej piekarni na noc, gdy wpadł starszy mężczyzna, błagając mnie o upieczenie ciasta na ostatnią chwilę na 80. urodziny jego żony.
Zupełnie o tym zapomniał. Pracowałam całą noc, wkładając w to całe serce. Nie miałam pojęcia, że jego wnuczka jest najbardziej przerażającą krytyczką kulinarną w mieście, a mój drobny akt dobroci miał stać się najważniejszą recenzją w całej mojej karierze. To historia o torcie, który uratował marzenie.
Zanim rozpalimy piece, chciałabym wiedzieć, z którego miasta oglądacie dzisiaj i koniecznie zasubskrybujcie nasze codzienne relacje. Dobra, chodźmy do tej piekarni. Jest taki szczególny rodzaj bólu serca, gdy patrzy się, jak własne marzenie umiera powolną i cichą śmiercią. Przez ostatnie dwa lata moja piekarnia, ta najsłodsza rzecz, była całym moim światem.
Wlałam w to miejsce wszystkie oszczędności życia i pożyczkę z banku, którą teraz beznadziejnie zalegałam. Był to piękny mały sklepik, piekarnia niczym szkatułka na klejnoty, wypełniona ciepłym, kojącym zapachem przepisów mojej babci na cynamon, masło i powoli karmelizujący się cukier. Pod każdym względem była to piekarnia moich marzeń.
