Ale Claire, jesteśmy rodziną” – wtrącił Tom z nutą irytacji w głosie.
„Doceniam to” – odpowiedziałam, patrząc mu prosto w oczy. „Ale bycie członkiem rodziny nie oznacza, że muszę płacić za wszystkich. Moja mama chciała, żebym miała wybór, i postanawiam uszanować jej wolę”.
Ethan odchylił się do tyłu, a na jego twarzy malowało się zdezorientowanie. Czułam napięcie między nami, przepaść, która zdawała się powiększać z każdą sekundą. Ale w głębi serca wiedziałam, że tak właśnie musi być.
Cisza przeciągała się, niezręczna i ciężka, gdy kelner wrócił do stolika. Karen w końcu ustąpiła, z westchnieniem wręczając rachunek Ethanowi. „Dobrze” – powiedziała, jej głos był napięty, ale opanowany. „Rozumiem”.
Ethan zapłacił bez słowa. Uroczysty nastrój wieczoru nieco przygasł, ale poczułam ulgę. Wiedziałam, że będzie jeszcze wiele rozmów, zwłaszcza z Ethanem, o granicach i szacunku. Ale na razie zrobiłam krok w dobrym kierunku.
Wychodząc z restauracji, poczułam na twarzy znajomy powiew wiatru, niosący ze sobą zapach świeżych początków. Wiedziałam, że mama jest ze mną, dumna z mojej postawy, i w tym momencie uświadomiłam sobie, że prawdziwym darem, jaki mi zostawiła, nie był spadek. To była siła, by stanąć w swojej obronie, szanować własne potrzeby i żyć z godnością i szacunkiem, na jakie zasługiwałam.
I to było zaskoczenie warte więcej, niż jakikolwiek rachunek, jaki mógłbym kiedykolwiek zapłacić.
