Zamrożone konta bankowe.
Dom, kiedyś wypełniony starannie dobranymi meblami i uśmiechami jak z obrazka, na mocy nakazu sądowego stał pusty.
Ale nie chciałem zemsty.
To była jasność.
Zrobiłem więc coś, czego nie planowałem: odwiedziłem Annę w więzieniu.
Siedziała naprzeciwko mnie, ubrana w pomarańczowy kombinezon, pozbawiona wszelkiej elegancji.
„Nie mogę uwierzyć, że zrobiłeś coś takiego własnej rodzinie” – syknęła.
„Moja rodzina?” – zapytałem. „Zostawiłaś mnie na śmierć, Anno. Zaplanowałaś to”.
Jej szczęka się zacisnęła, ale wzrok jej zamarł.
„Zawsze byłeś taki dramatyczny.”
„Nie. Ufałem. To różnica.”
Cisza.
Potem ktoś rzucił: „Nie sądziłem, że przeżyjesz”.
Powiedziała to jak przyznanie się do winy, a nie jak przeprosiny.
Wstałem. „Ja też nie.”
Wróciłem do domu na krótko po tym, jak kurz opadł. Na tyle długo, żeby go sprzedać.
Zbyt wiele duchów krążyło tam – duchów fałszywych uśmiechów, cichych zdrad i szeptanych rozmów w sąsiednim pokoju.
Przeprowadziłem się do spokojnego miasteczka dwa stany dalej. Zacząłem od nowa.
Moje zdrowie się poprawiło. Terapia pomogła bardziej, niż się spodziewałem. Podobnie jak zapisywanie wszystkiego – każdego wspomnienia, każdego przeczucia, które ignorowałem.
Znalazłem nawet nową pracę – zdalne konsultacje. Mniej presji, więcej spokoju.
A kamery? Te zachowałem.
Nie dlatego, że jestem paranoikiem.
Bo teraz wiem: czasami zło nie przychodzi z maską ani bronią. Czasami przynosi zupę do łóżka. Całuje cię w czoło. Mówi: „Wszystko będzie dobrze”.
A potem wyjeżdża na wakacje.
Sprawy sądowe trwały ponad rok. Anna zgodziła się na ugodę. Prace społeczne, zadośćuczynienie i trwała plama na jej kartotece. Brian zniknął – uciekł z kraju, jak twierdzili.
Lucas złożył wniosek o upadłość.
Emily przedstawiła się w mediach społecznościowych jako „empatka, która potrafi się sama uzdrowić”.
Żaden z nich już nigdy się ze mną nie skontaktował.
To mi pasuje.
Bo najgorsze nie było to, że prawie umarłem — najgorsze było uświadomienie sobie, że żyłem obok ludzi, którzy nie przejmowali się tym, co się ze mną dzieje.
Ale nadal tu jestem.
Oddychanie. Uzdrawianie.
A tym razem obserwując wszystko.
