Krzyki Emmy rozdarły ciężką ciszę, przeszywając pokój. Przytuliłem ją, a moje ręce drżały, gdy niedowierzanie i gniew napływały przeze mnie, waląc w rytm bicia serca.
Spojrzałam na moją matkę, rozpaczliwie oczekując, że coś powie — że wkroczy, obroni wnuczkę.
Ale ona tylko patrzyła na mnie z góry, a na jej twarzy malował się ten sam lodowaty, protekcjonalny uśmiech — ten, który znałem od urodzenia.
„Niektóre dzieci” – powiedziała – „muszą nauczyć się, gdzie jest ich miejsce”.
To było to. Coś we mnie pękło. Ale nie krzyczałam. Nie płakałam. Spojrzałam na matkę, potem na siostrę, stojącą tam z zadowoloną miną, i poczułam falę spokoju – zimnego i ostrego.
Wstałem, trzymając Emmę blisko siebie i zapytałem cicho:
„Wiesz, dlaczego nigdy nie prosiłam cię o pieniądze – ani razu, nawet gdy byłam w ciąży i sama?”
W pokoju zapadła grobowa cisza. Uśmiech Caroline zgasł. Moja matka zamrugała. Nie mieli pojęcia, co się wydarzy.
Część 2:
Cisza ciągnęła się tak długo, że nawet tykanie zegara na ścianie zabrzmiało ogłuszająco. Mój ojciec, siedzący na końcu stołu, odchrząknął, ale nic nie powiedział. Nigdy tego nie zrobił.
Delikatnie posadziłam Emmę na krześle obok siebie i spojrzałam prosto na matkę. „Zawsze mówiłaś, że jestem porażką tej rodziny” – powiedziałam spokojnie. „Tą, która nie potrafiła utrzymać męża, która nie mogła sobie pozwolić na to, żeby dać dziecku wszystko”.
„Bo to prawda” – mruknęła Caroline. „Uciekłaś od odpowiedzialności, Claire”.
Uśmiechnęłam się – lekkim, gorzkim uśmiechem. „Masz rację w jednej sprawie, Caroline. Uciekłam. Ale wiesz dlaczego?”
