Potem głos pana Morrisona lekko się zmienił i wiedziałem, że zbliżamy się do czegoś ważnego. Jest jednak jeden, ostatni punkt, który David dodał zaledwie trzy miesiące temu. Atmosfera w pokoju uległa zmianie. Stephanie przestała kiwać głową i pochyliła się do przodu, a jej wzrok nagle nabrał ostrości. Marcus odłożył długopis, a ja wstrzymałem oddech.
Pan Morrison odchrząknął i kontynuował czytanie. „Mojej matce, Elellanar Fairfield, która wpłaciła zaliczkę na nasz dom i nigdy nie żądała jej zwrotu. Pozostawiam zawartość skrytki depozytowej od E3 do D7 w First National Bank wraz z całą dokumentacją i informacjami o koncie.”
„Jaki sejf?” – głos Stephanie był ostry. „David nigdy nie wspominał o sejfie”. Pan Morrison podniósł wzrok znad dokumentu. „Najwyraźniej to było coś, co utrzymywał w tajemnicy. Wyraźnie zaznaczył, że zawartość powinna trafić do jego matki”.
Byłem równie zaskoczony jak Stephanie, ale z innych powodów. David też nigdy nie wspominał mi o skrytce depozytowej. Co takiego mógł tam umieścić, co było przeznaczone dla mnie? „Co tam jest?” – zapytał Marcus, czując, że odzywa się w nim instynkt prawniczy. „Nie mam pojęcia” – odpowiedział szczerze pan Morrison. „David po prostu przekazał informacje bankowe i instrukcje, że pani Fairfield powinna mieć do nich pełny dostęp po jego śmierci”.
Twarz Stephanie poczerwieniała ze złości. „To niedorzeczne. Jeśli w tym pudełku jest coś wartościowego, powinno to być częścią spadku. Musimy to zakwestionować”. „Oczywiście, możesz spróbować” – powiedział łagodnie pan Morrison. „Ale zapis jest bardzo jasny, a David był w pełni świadomy, kiedy dodał go do testamentu. Sam widziałem ten dokument”.
„Kiedy dokładnie dodał ten zapis?” – zapytałem cicho. Pan Morrison zajrzał do notatek. „Trzy miesiące temu, 15 lutego. Przyszedł specjalnie, żeby zrobić to wydanie”. 15 lutego. Pamiętałem tę datę wyraźnie, bo to był dzień po Walentynkach, a David wydawał się dziwnie cichy podczas naszej rodzinnej kolacji. Stephanie narzekała na coś, chyba na psa sąsiada. A David prawie się nie odzywał przez cały posiłek.
„To strata czasu” – warknęła Stephanie, gwałtownie wstając. „Marcus, chodźmy”. „Właściwie” – powiedział pan Morrison, wyciągając kolejny dokument – „zanim wyjdziecie, muszę was poinformować, że David zostawił matce szczegółowe instrukcje dotyczące zawartości skrytki depozytowej. Pani Fairfield, chciał, żebyście mieli do niej dostęp w ciągu kilku dni, po tym jak skompletujecie niezbędne dokumenty w banku”. Podał mi zapieczętowaną kopertę. „To są dokumenty bankowe i jego klucz osobisty. Bank będzie musiał zweryfikować akt zgonu i przetworzyć dokumenty, zanim będziecie mogli otworzyć skrytkę. Zwykle zajmuje to około trzech dni roboczych”.
Stephanie wpatrywała się w kopertę w moich dłoniach niczym jastrząb obserwujący mysz. „Idę z tobą do banku”. „Obawiam się, że to niemożliwe” – wtrącił pan Morrison. „Dostęp do skrytki depozytowej jest zarezerwowany wyłącznie dla pani Eleanor Fairfield. Taka jest polityka banku”. „To szaleństwo” – wyrzuciła z siebie Stephanie. „Skąd w ogóle wiemy, że jest tam coś wartościowego? Mogło być puste albo po prostu sentymentalne”.
Wstałam, ściskając kopertę. „Chyba dowiemy się w przyszłym tygodniu”. Kiedy wychodziłyśmy z biura, czułam na plecach wzrok Stephanie. Na parkingu zapędziła mnie do narożnika obok samochodu. „Elellaner, bądźmy rozsądni. Cokolwiek jest w tym pudełku, powinniśmy się tym podzielić. David na pewno chciałby, żeby jego żona skorzystała z tego, co po sobie zostawił”.
Po raz pierwszy od śmierci Davida o mało się nie uśmiechnęłam. „Wyraźnie dałaś mi do zrozumienia, że nie wierzysz, by David cokolwiek mi zostawił. A teraz nagle boisz się dzielić”. „Po prostu mówię…” „Mówisz cokolwiek, co twoim zdaniem zapewni ci dostęp do tej skrytki depozytowej”. Otworzyłam drzwi samochodu. „Ale David był bardzo konkretny. Zawartość jest moja”. Jej maska całkowicie się wtedy zsunęła, odsłaniając kryjącą się za nią zimną kalkulację. „Nie zapominaj, Elellanar, że jesteś bezdomna. Potrzebujesz mojej dobrej woli bardziej niż ja twojej”. Zatrzymałam się z ręką na drzwiach samochodu. „Właściwie, Stephanie, nie sądzę, żebym w ogóle czegokolwiek od ciebie potrzebowała”.
Trzy dni robocze później, po dostarczeniu aktu zgonu i skompletowaniu dokumentów bankowych, w końcu stanąłem przed skrytką depozytową nr 3537 w First National Bank. Kierownik banku, pani Peterson, czekała na mnie. Najwyraźniej została poinformowana o sytuacji, ponieważ złożyła mi kondolencje i osobiście odprowadziła mnie do skarbca. „Skrytka 337 to jedna z naszych większych skrytek” – wyjaśniła, gdy przechodziliśmy przez drzwi bezpieczeństwa. „Państwa syn wynajął ją jakieś 5 lat temu i odwiedzał nas dość regularnie”.
Pięć lat? David planował coś od pięciu lat. Pani Peterson użyła swojego klucza głównego, a ja włożyłam klucz Davida, i pudełko wyślizgnęło się płynnie. Było rzeczywiście duże, mniej więcej wielkości teczki, i zaskakująco ciężkie. „Nie spiesz się”, powiedziała pani Peterson, wskazując mi prywatny pokój do oglądania. „Będę przy biurku, kiedy skończysz”.
Samotnie w małym, pozbawionym okien pokoju, podniosłem klapę sejfu. Pierwszą rzeczą, jaką zobaczyłem, był list zaadresowany do mnie, pisany znajomym charakterem pisma Davida. Moje ręce drżały, gdy go otwierałem. „Mamo”, zaczynał się list. Jeśli to czytasz, to mnie już nie ma. A Stephanie prawdopodobnie pokazała ci dokładnie, kim naprawdę jest. Przykro mi z tego powodu, ale nie jestem zaskoczony. Od lat wiedziałem, za kogo się ożenię i przygotowywałem się na tę ewentualność.
Serce waliło mi jak młotem, gdy czytałam dalej. Dałeś nam 40 000 dolarów na wkład własny do domu. Wiem, że traktowałeś to jak pożyczkę, mimo że nigdy nie prosiłeś o zwrot. Inwestuję te pieniądze od 5 lat, dokładając je, kiedy tylko mogę. Pieniądze na dołączonych kontach to nie tylko spłata. To właśnie przerodziło się w ostrożne inwestowanie.
Drżącymi rękami odłożyłem list i spojrzałem na dokumenty pod spodem. Wyciągi bankowe, portfele inwestycyjne, numery kont. Przebiegłem wzrokiem bilanse, próbując zrozumieć liczby. 185 000 dolarów na różnych rachunkach inwestycyjnych, wszystkie na moje nazwisko, wszystkie z odpowiednią dokumentacją.
Ponownie sięgnęłam po list Davida, ledwo wierząc w to, co czytam. Odkryłam też, że Stephanie powtarza ludziom: „Nic nie wnosisz do naszego domu”. Nie wspomina jednak, że nasz kredyt hipoteczny był automatycznie spłacany z mojego konta przez cały czas, gdy z nami mieszkałaś. „Wszystkie pieniądze, które nam dałaś, trafiały prosto na inwestycje na twoją przyszłość” – kontynuowała. „Dokumentowałam wszystko, mamo. Każdy e-mail, każdy SMS, każdy przypadkowy komentarz, jaki na twój temat napisała. Wszystko jest w teczce z etykietą „dokumentacja”. Pomyślałam, że powinnaś wiedzieć, jaka osoba mieszkała w naszym domu”.
Wzrok mi się zamglił, gdy sięgnęłam po teczkę, o której wspominał. W środku były wydrukowane e-maile, zrzuty ekranu z SMS-ów, a nawet zdjęcia wyciągów z kart kredytowych – dowody lat manipulacji i oszustw. Ostatni akapit listu Davida sprawił, że oczy napełniły mi się łzami. Zasługujesz na o wiele więcej niż to, jak cię traktowała. Weź te pieniądze i zbuduj sobie życie, w którym nikt już nigdy nie będzie mógł sprawić, że poczujesz się niechciana. I mamo, nie mów Stephanie o tym, dopóki nie znajdziesz się bezpiecznie z dala od niej. Zaufaj mi w tej sprawie. Z miłością, David.
Siedziałam w tym małym pokoju prawie godzinę, czytając wszystko, co David mi zostawił. Kiedy wyszłam, miałam już jasny obraz tego, jak moja synowa manipulowała nami obiema przez lata. Pani Peterson pomogła mi przenieść wszystkie dokumenty do dużej koperty i wyjaśniła mi procedurę dostępu do rachunków inwestycyjnych. Gdy szłam do samochodu, zadzwonił telefon. „Eleanor”. Głos Stephanie był fałszywie słodki. „Zastanawiałam się, czy nie zechciałabyś wpaść dzisiaj na lunch. Mogłybyśmy omówić, co znalazłaś w sejfie depozytowym”.
Uśmiechnęłam się do swojego odbicia w szybie samochodu. „To bardzo hojne, Stephanie. Będę w południe”. Nadszedł czas, żeby Stephanie zrozumiała, że czasami ludzie, których nie doceniasz, potrafią cię najbardziej zaskoczyć.
Dotarłam do domu Stephanie, przepraszam, teraz do jej domu, dokładnie w południe, niosąc małą torebkę z prezentem i z kamienną twarzą. Otworzyła mi drzwi w zwiewnej białej sukience, która prawdopodobnie kosztowała więcej niż mój miesięczny rachunek za hotel. Uśmiechała się i fałszywie czule. „Elellanar, tak się cieszę, że przyszłaś. Zrobiłam twoją ulubioną sałatkę z kurczakiem”.
Zabawne, jak przypomniała sobie moje ulubione potrawy, skoro czegoś ode mnie chciała. Stół w jadalni był zastawiony jej ślubną porcelaną i świeżymi kwiatami. Stephanie ewidentnie włożyła w to przedstawienie sporo wysiłku. Nalała mrożonej herbaty i zaczęła paplać o pogodzie, podczas gdy ja siedziałem cicho i obserwowałem, jak pracuje nad tym, o czym naprawdę chciała porozmawiać.
Więc powiedziała w końcu, rozsiadając się na krześle z wyćwiczoną gracją. Myślałam o wczorajszym dniu o skrytce depozytowej. A ty? Spokojnie popijałam herbatę. Wiem, że mieliśmy swoje różnice zdań, ale David chciałby, żebyśmy wspierali się nawzajem w tym trudnym czasie. Rodzina powinna trzymać się razem. Rodzina. Bogactwo z ust kobiety, która wyrzuciła mnie dzień po pogrzebie męża. Nie mogłabym się bardziej zgodzić, powiedziałam spokojnie.
Oczy Stephanie rozbłysły, najwyraźniej myśląc, że znalazła lukę. „Cieszę się, że to mówisz. Martwiłam się, że będziesz zła, że tak szybko musisz znaleźć sobie miejsce, ale rozumiesz, że potrzebowałam przestrzeni do żałoby”. Oczywiście, wzięłam kęs sałatki z kurczakiem. Żal dotyka każdego inaczej. Dokładnie. Pochyliła się z zapałem. „Więc, co do tego, co David ci zostawił, pomyślałam, że moglibyśmy wyciągnąć nasze środki, połączyć to, co było w tym pudełku, z ubezpieczeniem na życie Davida. Może zainwestować to razem. Mam kilku wspaniałych doradców finansowych”.
Założę się, że tak. Ci sami, którzy pomagali jej podejmować wątpliwe decyzje dotyczące wydatków. To bardzo przemyślane, Stephanie, ale jestem ciekawa. Dlaczego uważasz, że w sejfie było coś wartościowego? Zrobiła pauzę, najwyraźniej nie spodziewając się pytania. No cóż… David zawsze był taki skryty w pewnych sprawach finansowych. Musiał mieć jakiś powód, żeby coś od siebie oddzielić. Prywatne? To ciekawy dobór słów.
Rozumiesz, o co mi chodzi? Machnęła lekceważąco ręką. Mężczyźni w swoim planowaniu finansowym. Nigdy nie mówią nam, żonom, wszystkiego. Odłożyłam widelec i spojrzałam prosto na nią. Właściwie, Stephanie, myślę, że David powiedział ci dokładnie tyle, ile jego zdaniem powinnaś wiedzieć. Coś błysnęło w jej oczach – niepewność, może nuta strachu. Co znalazłaś w pudełku, Eleanor?
Zbliżała się chwila prawdy, ale nie byłam jeszcze gotowa, by zagrać tę kartę. Zamiast tego sięgnęłam po torebkę z prezentem, którą przyniosłam. „Przyniosłam ci coś” – powiedziałam, wyciągając mały, zapakowany pakunek. „Mały prezent z podziękowaniami”. Rozpakowała go energicznie, odsłaniając oprawione zdjęcie Davida z jego ukończenia studiów. Jej twarz lekko złagodniała. „Och, Elellanor, śliczne. Dziękuję”. „Pomyślałam, że powinnaś je mieć. W końcu byłaś taką oddaną żoną”. Nacisk, jaki położyłam na „oddane”, nie umknął jej uwadze. Spojrzała ostro w górę, szukając w mojej twarzy ukrytego znaczenia. „Co to ma znaczyć?”
„Nic takiego. Po prostu doceniam, jak dobrze zaopiekowałaś się moim synem”. Stephanie ostrożnie odłożyła zdjęcie, a jej mina się zmieniła. Udawana słodycz ulotniła się, zastąpiona czymś bardziej przytłaczającym. „Elellanoro, jesteś tajemnicza. Powiedz mi tylko, co było w sejfie depozytowym”. Uśmiechnęłam się i wzięłam kolejny łyk herbaty. „Głównie dokumenty – bardzo ciekawa lektura”. „Jakie dokumenty?” „Och, wiesz, dokumenty finansowe, sprawozdania z inwestycji, trochę korespondencji”. Zrobiłam znaczącą pauzę. „Sporo wydrukowanych e-maili i SMS-ów”.
Twarz Stephanie zbladła. „SMS-y”. „David był bardzo dokładny w nagrywaniu, zwłaszcza pod koniec”. Wyciągnęłam telefon i otworzyłam zdjęcia, które David zrobił z różnych rozmów tekstowych. „Chcesz zobaczyć jedno? To sprzed około 6 miesięcy”. Odwróciłam ekran w jej stronę, pokazując zrzut ekranu z jej SMS-a do siostry. Boże, nie mogę się doczekać, aż ta stara baba w końcu się wyprowadzi. Wtedy będziemy mogli zamienić jej pokój w domową siłownię, o której tak marzyłam.
Stephanie rzuciła się na mój telefon, ale płynnie go odsunęłam. „Jest ich jeszcze dziesiątki” – powiedziałam konwersacyjnym tonem. „David podobno był bardzo dobry w dokumentowaniu. Ta następna wiadomość jest szczególnie pouczająca. Piszesz do Marcusa o tym, jak przekonywałaś Davida, że powinnam dokładać się do wydatków domowych, skoro kredyt hipoteczny był już spłacany z jego pensji”. „Przestań”. Głos Stephanie był ledwie szeptem.
„A potem jest ten e-mail, w którym śmiejesz się z siostrą z mojej naiwności. Jak łatwo było sprawić, żebym czuła się jak ciężar, skoro i tak planowałaś mnie wyrzucić po śmierci Davida”. Odłożyłam słuchawkę i spojrzałam na nią z czymś, co, jak miałam nadzieję, było lekką ciekawością. „To było z twojej strony myślenie przyszłościowe, swoją drogą – zaplanowałaś moją eksmisję, kiedy David jeszcze żył”.
Opanowanie Stephanie w końcu całkowicie się załamało. „Nie miał prawa zapisywać prywatnych wiadomości”. „Właściwie miał pełne prawo. To był jego dom, a ty rozmawiałaś o jego matce”. Odchyliłam się na krześle. „Pytanie brzmi: co zrobimy z tą sytuacją?” „Czego chcesz?” Maska całkowicie zniknęła, odsłaniając wyrachowaną kobietę. „Chcesz? Niczego od ciebie nie chcę, Stephanie. Nigdy nie chciałam”. „Więc dlaczego to robisz? Po co mnie upokarzać?”
Zastanowiłam się nad tym pytaniem poważnie. „Wiesz, masz rację. Nie ma sensu cię upokarzać. Sam doskonale to zrobiłeś”. „Nie rozumiem”. „Wyrzuciłeś mnie z domu dzień po pogrzebie mojego syna. Powiedziałeś mi, że jestem nic niewarta, że Davidowi mnie żal, że nic nie wniosłam do twojego domu”. Powoli wstałam. „Ale oto, czego nie rozumiałaś w Davidzie. Widział wszystko. Każdy okrutny komentarz, każdą manipulację, każde kłamstwo, które powiedziałaś”.
Stephanie ściskała krawędź stołu, aż pobielały jej kostki. „A chcesz poznać tę naprawdę piękną część?” – kontynuowałem. „Udokumentował to wszystko, nie po to, żeby cię skrzywdzić, ale żeby mnie chronić – bo wiedział, że kiedy go zabraknie, pokażesz swoje prawdziwe oblicze”. „Nie potrafisz udowodnić, że cokolwiek z tego obroni się w sądzie”. „W sądzie?” Zaśmiałem się, a ten dźwięk zaskoczył nawet mnie. „Och, kochanie, nie pozwę cię do sądu”.
Stephanie zamrugała, wyraźnie zdezorientowana moją odpowiedzią. „Nie rozumiesz?” „Dlaczego miałabym? Dałeś mi już wszystko, czego potrzebuję”. „Nie rozumiem, o czym mówisz”. Wyciągnęłam teczkę z sejfu Davida i położyłam ją na stole między nami. „David zostawił mi coś więcej niż tylko zrzuty ekranu z tekstem, Stephanie. Zostawił mi dowody z pięciu lat, które dokładnie pokazują, jak manipulowałaś nami obiema”.
Wpatrywała się w teczkę, jakby miała ją ugryźć. „Wyciągi bankowe, z których wynika, że raty za dom były automatycznie potrącane z pensji Davida przez cały czas, odkąd tu mieszkam. Łańcuchy e-maili między tobą a Marcusem, w których omawiasz, jak poradzić sobie z sytuacją Eleanor. Wyciągi z kart kredytowych, z których wynikało, że luksusowe zakupy zostały dokonane w te same dni, w które powiedziałaś Davidowi, że nie stać nas na podstawowe artykuły gospodarstwa domowego”.
Stephanie oddychała coraz płytko. „David to wszystko zapisał?” „David wszystko udokumentował, łącznie z kopiami maili, które wysyłałaś do znajomych, nazywając go popychadłem i żartując, jak łatwo było nim manipulować, żeby myślał, że jestem obciążeniem finansowym”. To trafiło w sedno. Stephanie wzdrygnęła się, jakbym ją uderzyła.
„Chcesz wiedzieć, co mnie najbardziej zainteresowało?” – kontynuowałem, otwierając folder. „Ten wątek e-maili, w którym ty i Marcus omawiacie swoje długoterminowe plany uznania mnie za niezdolnego do pracy, abyście mogli korzystać z mojej emerytury i ubezpieczenia społecznego”. „To nie… My nigdy tak naprawdę…” „Nie, nigdy tak naprawdę tego nie zrobiłeś. Wiesz dlaczego? Bo David odkrył twoje plany i podjął kroki, żeby mnie chronić”.
Stephanie szeroko otworzyła oczy. „Jakie kroki? Nie masz nic, co warto by chronić”. „Prawda?” Uśmiechnęłam się przyjaźnie. „To ciekawe, bo według tych oświadczeń inwestycyjnych, mam najwyraźniej całkiem sporo, co warto chronić. Pieniądze, które David starannie pomnażał przez ostatnie 5 lat”. „To niemożliwe. Mieszkasz w hotelu”. „Mieszkam w hotelu, bo chcę tam być, dopóki nie wymyślę kolejnego kroku, a nie dlatego, że nie stać mnie na coś lepszego”.
Cisza przeciągała się między nami, gdy Stephanie przetwarzała tę informację. Niemal widziałam, jak trybiki kręcą się w jej głowie, próbując obliczyć, o jakiej kwocie pieniędzy mówimy. „Ile?” zapytała w końcu. „Przepraszam?” „Ile pieniędzy zostawił ci David?” Zamknęłam teczkę i wstałam. „To naprawdę nie twoja sprawa, prawda?” „Jestem jego żoną. Mam prawo wiedzieć”. „Miałaś prawo wiedzieć, co zostawił ci mąż, co, o ile pamiętam, było dość hojne. Dom, samochody, ubezpieczenie na życie, jego konta emerytalne. Powiedziałabym, że całkiem nieźle ci poszło”.
Stephanie zerwała się na równe nogi, a jej krzesło zaskrzypiało o drewnianą podłogę. „Ty manipulująca stara wiedźmo. Próbujesz ukraść to, co prawnie mi się należy”. „Ukraść?” Uniosłem brew. „Jak właściwie miałabym cokolwiek ukraść? Wszystko, co mam, dostałam od mojego syna, który miał pełne prawo rozporządzać swoim majątkiem według własnego uznania”. „Był moim mężem”. „Tak, był i najwyraźniej doskonale wiedział, jaką jesteś żoną”.
Słowa zawisły w powietrzu niczym wyzwanie. Twarz Stephanie poczerwieniała ze złości i czegoś, co wyglądało na panikę. „Chcę zobaczyć te wyciągi bankowe” – zażądała. „Jestem pewna, że chcesz, Ellanar”. „Ostrzegam cię”. „Ostrzegasz mnie?” Zaśmiałam się ponownie, czując dziwne wyzwolenie. „Stephanie, kochanie, wyrzuciłaś mnie z domu. Upokorzyłaś mnie na pogrzebie mojego syna. Dałaś mi jasno do zrozumienia, że uważasz mnie za bezwartościową i niechcianą. Czym właściwie teraz chcesz mi grozić?”
Stephanie patrzyła na mnie przez dłuższą chwilę i widziałam, że się przestawia. Groźby nie działały, więc zmieniła taktykę. „Elellanar, proszę, bądźmy rozsądni”. Jej głos nabrał błagalnego tonu. „Wiem, że byłam trudna od śmierci Davida. Przeżywałam żałobę. Nie myślałam jasno. Ale jesteśmy rodziną. Powinniśmy współpracować”.
„Rodzina” – powtórzyłam zamyślona. „Tak, wspominałeś o tym wcześniej. Zaraz po tym, jak powiedziałeś mi, że Davidowi zrobiło się mnie żal i że nigdy nie wniosłam nic do twojego domu”. „Nie miałam tego na myśli. Byłam zdenerwowana. Powiedziałam rzeczy, których nie miałam na myśli”. „Och, ale miałaś je na myśli. Właśnie dlatego dokumentacja Davida jest tak cenna. Oszczędził ci powtarzania tych samych rzeczy wielu osobom przez lata”.
Stephanie znów zniknęła z twarzy. „Czego ode mnie chcesz, Eleanor? Przeprosin? Dobrze. Przepraszam. Przepraszam, że cię uraziłam. Przepraszam, że cię poprosiłam o odejście. Przepraszam za wszystko. A teraz, czy możemy porozmawiać o tej sytuacji finansowej jak dorośli?” „Nie ma o czym rozmawiać”. „Oczywiście, że jest. Skoro David zostawił ci znaczną sumę pieniędzy, musimy zaplanować, jak nią odpowiedzialnie zarządzać. Znam znakomitych doradców finansowych. Mogę ci pomóc właściwie je zainwestować”.
„Masz na myśli, że mogłabyś mi pomóc wydać je godnie?” „Nie to powiedziałam”. „Właśnie to miałaś na myśli”. Wzięłam torebkę. „Stephanie, pozwól, że wyjaśnię ci jedną rzecz. Pieniądze, które zostawił mi David, to nie spadek, który spadł mi na kolana. To zwrot z 40 000 dolarów, które dałam ci na wkład własny, plus 5 lat ostrożnej inwestycji”.
Otworzyła usta ze zdumienia. „40 000 dolarów?” „Myślałeś, że to prezent? Myślałeś, że po prostu oddałam ci oszczędności życia z dobroci serca, nie oczekując zwrotu?” „David powiedział… powiedział, że to był wkład rodzinny”. „David starał się chronić twoją i moją dumę, ale nigdy nie zapomniał, że to była pożyczka”.
Widziałem, jak jej myśli pędzą, próbując przetworzyć tę nową informację. „Gdybym zainwestowała 40 000 dolarów 5 lat temu, a David by je pomnażał… ile byłoby to warte teraz?” – wyszeptała. Wyciągnąłem telefon i otworzyłem jedną z aplikacji bankowych, które bank pomógł mi skonfigurować. Saldo konta wypełniło ekran, więc odwróciłem go w jej stronę. „185 000 dolarów”.
Stephanie zbladła. Chwyciła się krawędzi stołu, żeby się uspokoić. „To niemożliwe”. „David był ostrożnym inwestorem i najwyraźniej bardzo zależało mu na tym, żeby jego matka miała zapewnioną opiekę”. „Ale… ale to prawie tyle samo, co polisa na życie”. „Tak, to prawda”. „Te pieniądze powinny być częścią majątku. Powinny zostać podzielone między nas”. „Na jakiej zasadzie prawnej?” „Na podstawie tego, że jestem jego żoną, a ty tylko matką”.
Beztroskie okrucieństwo w tych słowach – po prostu jego matka – uderzyło mnie jak fizyczny cios. Ale zamiast bólu poczułam coś innego. Jasność. „Wiesz co, Stephanie? Masz absolutną rację. Jestem tylko jego matką. Kobietą, która go urodziła, wychowała, wspierała go na studiach i pożyczyła mu zaliczkę na dom, w którym wyrzuciłeś mnie jak śmiecia”. Wstałam i zarzuciłam torebkę na ramię, i najwyraźniej to wystarczyło Davidowi, żeby upewnić się, że nigdy więcej nie będę musiała polegać na czyjejś dobroczynności.
„Czekaj!” – zawołała Stephanie, gdy szłam do drzwi. „Ellanor, zaczekaj. Damy radę to rozwiązać. Proszę, usiądź. Porozmawiajmy o tym racjonalnie”. Zatrzymałam się w drzwiach i odwróciłam się do niej. „Co dokładnie twoim zdaniem musimy ustalić?” „Sytuację finansową, nasz związek, wszystko”. Mówiła teraz szybko, a panika sprawiała, że jej głos był napięty. „Słuchaj, wiem, że popełniłam błędy. Byłam zestresowana śmiercią Davida, martwiłam się o finanse i wyładowałam się na tobie. Ale możemy to naprawić”.
„Jestem pewna, że martwiłaś się o finanse” – powiedziałam cicho. „Ale nie z powodów, które twierdzisz”. „Co to ma znaczyć?” Wyciągnęłam z teczki Davida kolejny dokument, który odkładałam na koniec. „To znaczy, że David dokumentował również twoje wydatki, Stephanie, w tym 15 000 dolarów, które pobrałaś z kart kredytowych w miesiącu poprzedzającym jego śmierć”.
Jej twarz zbladła. „Zabiegi w spa, markowe ubrania, weekend w Nowym Jorku z siostrą – a jednocześnie mówiłaś Davidowi, że martwisz się o pieniądze na zakupy”. „To nie… Nie martwiłam się…” „Nie martwiłaś się czym? Planowałaś żyć z jego ubezpieczenia na życie, pozbywając się jednocześnie niewygodnej teściowej, która mogłaby ci przeszkadzać?”
Stephanie opadła z powrotem na krzesło, a jej wola walki zniknęła. „Nie rozumiesz, pod jaką byłam presją”. „Jaką presją?” „Wszyscy oczekiwali, że będę idealną żoną, idealną gospodynią – koledzy Davida, sąsiedzi, moja rodzina. Masz pojęcie, jak wyczerpujące jest dbanie o pozory?” Spojrzałam na nią, jak siedzi w swojej designerskiej sukience, w swoim pięknym domu, otoczona luksusem, narzekając na ciężar pozorów. „Nie, Stephanie, nie wiem, bo byłam zbyt zajęta opieką nad twoim mężem, podczas gdy ty byłaś zajęta wydawaniem jego pieniędzy”.
„Kochałam Davida”. „Kochałaś to, co David mógł ci dać. To różnica”. Teraz płakała, brzydkie łzy rozmazały jej idealny makijaż. „Nie mogę stracić wszystkiego. Nie mogę znowu być nikim”. „Nie jesteś nikim, Stephanie. Jesteś wdową po Davidzie. Odziedziczyłaś dom wart pół miliona dolarów, polisę na życie na 200 000 dolarów i jego konta emerytalne. Jesteś zabezpieczona finansowo na całe życie, jeśli odpowiednio nimi zarządzasz”. „Ale to nie wystarczy na życie, które zaplanowałam”. „Więc może zaplanowałaś złe życie”.
Znów ruszyłem w stronę drzwi i tym razem nie próbowała mnie powstrzymać słowami. Zamiast tego za mną rozległ się cichy łomot. Odwróciłem się i zobaczyłem Stephanie osuniętą na krześle, z szarą twarzą i płytkim oddechem. Przez chwilę myślałem, że może rzeczywiście ma nagły przypadek medyczny. Potem zdałem sobie sprawę, co widzę. Całkowitą klęskę. Moment, w którym człowiek uświadamia sobie, że stracił wszystko, co uważał za swoje i nie ma manipulacji, uroku ani okrucieństwa, które mogłyby to odzyskać.
„Nie mogę” – wyszeptała. „Nie mogę stracić wszystkiego”. „Nie tracisz wszystkiego, Stephanie. Tracisz to, co nigdy do ciebie nie należało”.
Zostawiłem ją tam, w jej drogiej jadalni, otoczoną ślubną porcelaną i jej pieczołowicie skonstruowanym życiem, i wyszedłem w blasku mojego nowego początku. Czasami najlepszą zemstą wcale nie jest zemsta. Czasami to sprawiedliwość wymierzona dokładnie wtedy, gdy jest najbardziej potrzebna. A czasami, jeśli masz dużo szczęścia, wiąże się to z pokaźnym saldem na koncie i świadomością, że dziecko, które wychowałeś, okazało się dokładnie takim mężczyzną, jakim pragnąłeś, żeby się stało. David przecież się mną opiekował, tak jak obiecał, że zawsze będzie. Nawet zza grobu mój syn dotrzymał słowa. I to – bardziej niż jakakolwiek suma pieniędzy – było najwspanialszym darem, jaki mógł mi dać.
Jechałem, aż autostrada otworzyła się w starszej części miasta – ceglane witryny sklepowe, jadłodajnia z neonową filiżanką do kawy, sklep z narzędziami, którego witryna nigdy się nie zmieniła – i zaparkowałem przed budynkiem o czystych liniach i małej mosiężnej tabliczce.
MORRISON & ASSOCIATES.
James Morrison wstał, gdy wszedłem do jego gabinetu. Nie okazał litości. Zaproponował krzesło, szklankę wody i teczkę z moim nazwiskiem. Tak właśnie, pomyślałem, wygląda godność w średnim wieku – stół zastawiony faktami i ktoś, kto wierzy, że na nie zasługujesz.
„Przede wszystkim” – powiedział – „przykro mi z powodu pani straty, pani Fairfield”.
„Dziękuję” – powiedziałem. „Dowiaduję się, że strata ma swój papierkowy ślad”.
Prawie się uśmiechnął. „Ma. Ale ma też wyjścia”. Stuknął w teczkę. „Wczoraj wieczorem ponownie przeczytałem dodatek do instrukcji Davida. Chciał, żebyś był chroniony”.
„Dowiedziałam się” – powiedziałam cicho. „Od jego własnej żony”.
Morrison skrzyżował ręce. „Żal ogłupia ludzi. Ale to, z czym masz do czynienia, to nie tylko żal. To kalkulacja. Dobra wiadomość jest taka, że David zostawił po sobie czystą kartotekę”. Przesunął w moją stronę kartkę – stronę testamentu z moimi zapiskami, współrzędne banku i jego adnotację: ZOBACZ NOTATKĘ DOTYCZĄCĄ DOSTĘPU DO SKRZYNKI.
„Stephanie mówi, że będzie kandydować” – powiedziałem.
„Może” – powiedział. „Ma też prawo zapalić świeczkę i mieć nadzieję, że odpłynie. Zawartość skrytki bankowej nie wchodzi w skład spadku. To jest pismo gotyckie”.
„A reszta?” – zapytałem. „Lata maili, SMS-ów?”
„Dowody” – powiedział. „Nie amunicja. Nie będziemy strzelać, chyba że będzie to konieczne. Ale chciałbym, żebyś rozważył jeden ruch”.
„Jaki ruch?”
„Właściwie dwa”. Splótł palce. „Po pierwsze: fundusz powierniczy. Nazwij go funduszem powierniczym Eleanor Fairfield. Umieszczasz w nim konta inwestycyjne, które zostawił ci David. Oddzielnie od zasięgu Stephanie, od twoich emocji, gdyby próbowała cię sprowokować. Po drugie: prosty list z zakazem kontaktu. To wyznacza granicę, na wypadek gdyby pomyślała, że nadal jesteś tylko pionkiem w jej zarządzie”.
Spojrzałem na starannie wydrukowane listy w jego teczce – takie, jakich potrzebujesz, gdy twoje życie jest zmęczone śladami zębów. „Zrób to” – powiedziałem. „Oba”.
Skinął głową i podał mi długopis. Po raz pierwszy od tygodni rozpoznałem swój podpis.
W Hampton Inn serwowane było bezpłatne śniadanie, które traktowało się poważnie – owsianka, która nie smakowała jak przeprosiny, jajka na twardo z własnymi szczypcami, banany nakrapiane na tyle brązowo, żeby przypominały o życiu. Zająłem stolik przy oknie, podpisałem dokumenty powiernicze schowane w torbie i otworzyłem telefon, żeby zobaczyć wiadomość od nieznanego numeru.
To był Marcus.
