Zatrzymałem się, wciąż trzymając rękę na rączce walizki, a palce nagle zdrętwiały.
„Zmiana planów?” – powtórzyłem. Słyszałem swój głos z daleka, jakby przez szpitalny interkom.
Jessica westchnęła, jakbym już sprawiał jej przykrość.
„Oddaliśmy twój bilet mojej mamie” – powiedziała, wskazując głową na Lindę. „Dzieci kochają ją bardziej, a ona zasługuje na wakacje. Rozumiesz, prawda?”
Przez ułamek sekundy myślałem, że się przesłyszałem. Może to hałas. Może to komunikaty o lotach odbijające się echem od wysokiego sufitu. Może mówiła coś o wynajętym samochodzie, o rodzaju pokoju, o czymkolwiek innym.
„Co ty?” zapytałem.
Ton Jessiki pozostał swobodny, wręcz znudzony, jakby zmieniała rezerwacje na kolację, a nie przepisywała plan rodzinnej wycieczki za czterdzieści siedem tysięcy dolarów, który zaplanowałem, co do jednej płetwy.
„Zmieniliśmy twoją rezerwację” – powiedziała. „Linda jedzie zamiast ciebie. Możesz po prostu wrócić do domu”. Uśmiechnęła się, jakby była rozsądna, a nawet hojna. „Wnuki kochają ją bardziej. Są bliżej niej. To logiczne, że to ona jest z nimi na plaży”.
Zdanie to uderzyło mocniej niż jakikolwiek tępy uraz, jaki kiedykolwiek widziałem na tomografii komputerowej.
Zwróciłem się do Kevina.
Przez trzydzieści osiem lat obserwowałem emocje przemykające przez twarz mojego syna, tak jak obserwowałem fale EKG przesuwające się po monitorach. Strach, radość, młodzieńcza arogancja, głupota z pierwszej miłości, cicha duma, gdy otwierał list z potwierdzeniem przyjęcia na Northwestern. Znam każdą wersję tej twarzy.
Wersji patrzącej na mnie na lotnisku O’Hare nigdy wcześniej nie widziałem.
Unikanie.
Tchórzostwo.
„Kevin” – powiedziałem. „Powiedz, że to żart”.
