Spokojnie wzięłam świeżą serwetkę i metodycznie zaczęłam wycierać wino z powierzchni stołu. Nawet nie spojrzałam na zniszczone papiery; były już ofiarą wojny, którą teraz byłam zdeterminowana wygrać. Spojrzałam Isabelli prosto w oczy i posłałam jej zimny, pogodny uśmiech, który był oddalony o tysiące mil od moich oczu. „Nie martw się, Isabello” – powiedziałam niepokojąco spokojnym głosem. „To żaden problem. Zawsze mam plan awaryjny”.
Potem, gdy napięta cisza się przedłużała, sięgnęłam do torebki. Moje ruchy były powolne, rozważne i idealnie opanowane. Wyjęłam telefon, a jego ciemny ekran niczym lustro odbijał nagły błysk niepewności w oczach Isabelli.
Fatalnym błędem Isabelli było założenie, że to uczciwa walka. Wierzyła, że jedyną bronią, jakiej potrzebuje, jest drobiazgowość, pozycja społeczna i dobrze wymierzony „wypadek”. Postrzegała mnie jako nieuzbrojoną, zaledwie utrapienie, które trzeba odpędzić. Nie miała pojęcia, że przez trzy długie miesiące ukrywałam jej najgłębszy, najniebezpieczniejszy sekret – sekret, który mógł zniszczyć całe jej życie.
