Kiedyś myślałam, że najgorszą rzeczą, jaka może się przydarzyć w dniu mojego ślubu, jest deszcz. Okazuje się, że upokorzenie ma swój urok.
Ta chwila wciąż odtwarza się w mojej głowie jak zepsuta taśma filmowa – cichnąca muzyka, złote żyrandole rozbłyskujące nade mną i dłoń męża nagle wciskająca się w tył mojej głowy. Zanim zdążyłam zareagować, moja twarz uderzyła o tort – słodki, zimny i duszący. Sala balowa zamarła w bezruchu, a śmiech – jego śmiech – wypełnił powietrze.
Kiedy podniosłam głowę, lukier przywarł do mojego welonu i rzęs. Szminka się rozmazała, a duma legła w gruzach. Mark, mój świeżo upieczony mąż, zgiął się wpół ze śmiechu.
„Daj spokój, kochanie, to tylko żart!” powiedział głośno, ocierając łzy śmiechu z oczu.
Nikt się z nim nie śmiał. Cisza była ostra, przebijała się przez muzykę, która nagle ucichła. Moje dłonie drżały, gdy próbowałam otrzeć twarz. Usłyszałam szepty, kilka stłumionych chichotów, a potem –
ostry dźwięk, który przeciął wszystko: skrzypienie krzesła o podłogę.
Mój brat Daniel stał. Wysoki, barczysty i cichy – taki, który nigdy nie musiał podnosić głosu, żeby zwrócić na siebie uwagę. Wpatrywał się w Marka z nieodgadnionym wyrazem twarzy, zaciskając szczękę tak mocno, że żyły nabrzmiały mu na szyi. Jego żona, Emily, złapała go za ramię. „Dan, nie” – wyszeptała.
Nie zatrzymał się. Każdy jego krok w naszą stronę brzmiał jak grzmot.
Uśmiech Marka zbladł. „Spokojnie, stary, to było po prostu…” –
przerwał mu Daniel. „Myślisz, że upokarzanie jej jest zabawne?” Jego głos był niski, groźny.
Tłum wstrzymał oddech. Nawet DJ zamarł za swoim stoiskiem.
