„Brenda” – powiedziała zabójczym głosem, każde słowo było niczym idealnie wycelowany szpil. „Nie tylko obraziłaś tę młodą kobietę. Naplułaś na jej dziedzictwo. Rzuciłaś na podłogę kawałek rosyjskiej historii imperialnej, dar od cara, jak śmieć. Wniosłaś do tego domu poziom wulgarności i ignorancji, który mnie zapiera dech w piersiach. W ciągu ostatnich pięciu minut zhańbiłaś markę Sterling bardziej niż tysiąc nieudanych transakcji”.
Następnie zwróciła lodowaty wzrok na Alexa, swojego wnuka, który wyglądał, jakby miał zaraz zachorować. „A ty” – powiedziała, a w jej głosie słychać było rozczarowanie, znacznie gorsze niż gniew. „Stałeś bezczynnie i pozwoliłeś, by kobieta takiego kalibru, twoja przyszła żona, została publicznie upokorzona. Ty, który rzekomo masz w żyłach krew Sterlinga, pokazałeś światu, że nie masz honoru. Jesteś tchórzem. Nie nadajesz się do przewodzenia tej rodzinie, a co dopiero firmie”.
Odwróciła się do mnie, jej wyraz twarzy złagodniał, w jej starodawnych oczach pojawił się błysk czegoś, co wyglądało jak strategiczny sojusz, jak pokrewieństwo. „Anastasio” – powiedziała, a imię to wydało jej się dziwne, potężne i właściwe w tym pomieszczeniu. „Jeśli ty, po tym… groteskowym… i szczerze mówiąc, żałosnym pokazie, nadal chcesz się żenić z kimś z tej głupiej, impulsywnej rodziny, to sądzę… że mamy wiele spraw do renegocjacji”.
Wyciągnęła rękę do mnie, nie do Alexa. To był gest solidarności, przekazanie władzy. „Zostawmy ich w potrzebie. Mamy wiele do omówienia na temat przyszłości zarządu rodziny Sterling. Kobieta z twojego rodu rozumie wagę silnej dynastii. Wygląda na to, że w końcu znalazłam godnego następcę”.
