Głos z telefonu
Na pogrzebie mojego męża jego matka wstała i powiedziała, chłodno prostując plecy:
— Przynajmniej zmarł, zanim dalej musiał żyć w hańbie, którą przyniosła naszej rodzinie.
Krewni skinęli głowami ze zrozumieniem.
Wtedy mój ośmioletni syn wstał, mocno ściskając w dłoniach telefon ojca.
— Babciu — powiedział donośnie — pokazać wszystkim, co tata mówił o tobie w zeszłym tygodniu?
Twarz Verony, mojej teściowej, zbielała.
Zaledwie pięć minut temu stałam przy drzwiach sali pogrzebowej, próbując powstrzymać drżenie.
Mam na imię Shelby. Pięć dni temu mój mąż, Damon, zginął — jego samochód rozbił pijany kierowca.
Miał trzydzieści sześć lat.
Żyliśmy razem dziesięć lat. I dziś szłam się pożegnać — tam, gdzie nikt na mnie nie czekał.
— Mamo, boli mnie brzuch — szepnął Katon, przyciskając telefon ojca do piersi.
Od momentu wypadku nie wypuszczał go z rąk. Mała kopia Damona — te same oczy, ten sam uparty podbródek.
— Wiem, maluszku — odpowiedziałam — mnie też boli. Ale musimy pożegnać się z tatą.
Obok stała pięcioletnia Penny, trzymając za rękę mojego brata Garreta.
Miała na sobie aksamitną sukienkę, którą specjalnie przysłała Verona.
Drogi smutek zamiast szczerości — oto cała ona.
— Czas — powiedziała cicho mama. — Wszyscy już czekają.
