Ryan osłupiały zapadł w fotel. Na sali sądowej zapadła cisza, przerywana jedynie cichymi szeptami. Po raz pierwszy nie wyglądał na buntownika – wyglądał na kogoś, kim naprawdę był: nastolatka, który w końcu mierzy się z konsekwencjami, z których tak długo się śmiał.
Gdy funkcjonariusze zbliżali się, by go aresztować, Karen zrobiła krok naprzód. Ryan nie spojrzał jej w oczy, ale delikatnie położyła mu dłoń na ramieniu. „Kocham cię” – powiedziała cicho, a jej głos drżał – „ale miłość nie oznacza, że pozwalasz się zniszczyć. To… to była jedyna opcja, jaka mu pozostała”.
Nie odezwał się, ale gdy go prowadzili, jego ramiona lekko drżały.
Przed budynkiem sądu reporterzy rzucili się na Karen, pytając, czy żałuje tego, co zrobiła. Pokręciła stanowczo głową. „Żałuje? Nie. To była najtrudniejsza decyzja w moim życiu – ale mój syn musiał usłyszeć prawdę. Czasami kochanie kogoś oznacza pozwolenie mu upaść, aby w końcu poczuł to, co ignorował”.
Tej nocy, siedząc samotnie w celi, Ryan odtwarzał w pamięci każdą chwilę tego dnia. Tym razem nie było ani zadowolonego uśmiechu, ani sarkastycznej uwagi. Tylko cisza – i ciężar słów matki, cięższy niż jakikolwiek wyrok, jaki mógłby wydać sędzia.
Nie przerażało go samo odosobnienie — przerażała go myśl, że jeśli się nie zmieni, może stracić jedyną osobę, która nigdy się go nie wyrzekła.
I w tym momencie w murze arogancji, który przez lata wokół siebie budował, pojawiła się rysa.
zobacz więcej na następnej stronie Reklama
