Moment, w którym uświadamiasz sobie, że twoje dzieci cię nie chcą, jest jak gwałtowne wyrwanie powietrza z płuc. W jednej chwili oddychasz, a w następnej toniesz na widoku. Przeżyłam to, stojąc na progu domu mojego syna w Boże Narodzenie, obładowana prezentami, a on spojrzał mi w oczy i powiedział słowa, które roztrzaskały mój świat.
Przez dziewiętnaście lat, odkąd zmarł mój mąż, byłam dla nich górą. Mark miał piętnaście lat, a Sophie trzynaście. Nie potrafiłam się załamać, więc zostałam obojgiem rodziców. Sprzedałam nasz dom rodzinny, zmniejszyłam powierzchnię mieszkalną i pracowałam na nocnych zmianach jako pielęgniarka. Każdy wolny grosz szedł na ich przyszłość, na studia na Uniwersytecie Nowojorskim i Uniwersytecie Connecticut, o których marzyliśmy z ojcem.
Byłam dumna, gdy budowali swoje życie – Mark w finansach w Bostonie, Sophie w marketingu w Chicago. Tak dumna, że ignorowałam znaki: rzadkie telefony, zapomniane urodziny, puste zaproszenia. „Są zajęci” – mówiłam mojej siostrze Diane. „Właśnie do tego ich wychowaliśmy”.
Ale w wieku pięćdziesięciu ośmiu lat byłam zmęczona. Zmęczona byciem drugoplanową. Zmęczona poczuciem obowiązku w ich głosach. Zmęczona wysyłaniem comiesięcznych czeków na raty kredytów hipotecznych i żłobków – pieniędzy, które były moją emeryturą, potwierdzaną jedynie krótkim SMS-em: „Załatwione. Dziękuję”. Mimo to wytrwałam. Tak właśnie robią matki. Dajemy, aż nic nie zostaje.
W grudniu ubiegłego roku postanowiłam spędzić święta z wnukami, Emmą i Noahem. Chciałam być prawdziwą babcią, a nie tylko osobą, która podpisze czek. Zadzwoniłam do Marka z bijącym sercem. „Nie będę cię zatrzymywać” – zaczęłam, słysząc hałas w jego biurze. „Chciałam tylko wiedzieć, czy mogłabym przyjechać na święta. Bardzo chciałabym zobaczyć dzieci”.
Ciężka pauza. „Nie wiem, mamo. Rodzice Elaine przyjeżdżają, a my nie mamy dużo miejsca”.
„Mogę znaleźć hotel!” – zaproponowałem, trochę za szybko. „Nie będę przeszkadzał”.
