Łomotanie w drzwiach przerwania sen jak sen. Podskoczyłem, serce mi waliło.
Czerwone cyfry na moim budziku 3:15 nad ranem. Następna seria uderzeń w drewniane drzwi na dole.
Nie dzwonek do drzwi. Gołe ręce.
Trzydzieści pięć lat pracy jako detektyw w Chicago odkryło mnie jedną rzecz — o 3 nad ranem nigdy nie dzieje się nic dobrego.
Wrzuciłem szlafrok i ruszyłem w następną, każdy stopień w ciemności.
Moje miejsce odnalazły poręcz, następnie włącznik świateł. Hol rozświetlił się ostro.
Sen dalszy tłumik moje późniejsze, gdy odblokowywałem zamek i łańcuch.
W razu, gdy dotknąłem klamki, łomot ustał.
Otworzyłem drzwi. Stała tam moja córka, Christine — podświetlona uliczna, drżąca.
Przez ułamek sekundy był tylko cieniem. Następnie udostępnij światło i mój żołądek stężał jak kamień.
Jej lewe oko było spuchnięte i zamknięte, warga rozcięta. Wyschnięta krew pokrywała jej podbródek.
Ślady palców — pięć z nich — oplatały jej szyję. Sukienka była podarta na ramieniu.
„Tato”, wyszeptała, zanim opuści się w moim kierunku.
Ująłem ją, trzymając mocno, gdy szlochała mi na piersi. Nie pachniała siebie — nie było ani śladu jej waniliowych perfum.
Tylko strach. Strach ma zapach, i zapewniłem go dobrze.
„Mój mąż mnie” wyszeptała przez łzy. „Z powodu swojej kochanki.”
