„To są fakty. Wyciągi bankowe nie kłamią. Dowody wideo nie kłamią. Wydałeś moje pieniądze na imprezę zamiast uczestniczyć w najważniejszej nocy mojego zawodowego życia. A teraz jesteś zły, bo ludzie w internecie zwracają uwagę, że to był brak klasy”.
„Jak śmiesz nazywać nas bez klasy?” Głos mamy stał się piskliwy. „Po tym wszystkim, co dla ciebie zrobiliśmy? Wychowaliśmy cię. Wspieraliśmy cię.”
„Wspierałeś mnie” – powtórzyłem powoli. „Kiedy ostatni raz za coś płaciłeś?”
„To niesprawiedliwe. Jesteśmy twoimi rodzicami, Ewo. Powinnaś pomagać rodzinie”.
„Pomagałem. Przez trzy lata. A w zeszły piątek wykorzystałeś tę pomoc, żeby sfinansować imprezę z okazji tego, że nie będziesz musiał mnie widzieć”.
Zatrzymałem się.
„Myślę, że musimy zorganizować spotkanie rodzinne, żeby to rozwiązać”.
„Co?”
„Przyjdź do mnie do mieszkania w przyszłą sobotę o 19:00. Ty, tato i Brittany. Mam coś, co chcę ci dać. Spóźniony prezent, którego nie mogłem wręczyć na imprezie”.
Słowo „dar” zmieniło wszystko. Słyszałam to w pauzie, w sposobie, w jaki ton mamy zmienił się z gniewnego na ostrożnie zainteresowany.
„Prezent?”
„Tak. Przygotowywałem się do tego od jakiegoś czasu. Ważne, żebyśmy omówili to osobiście”.
Kolejna pauza.
„Jaki prezent?”
„Zobaczysz w sobotę. Dasz radę? A może masz w planach kolejny nagły wypadek?”
Kolczasty zadzior wylądował.
„Będziemy tam” – powiedziała mama sztywno. „O 19:00”.
„Doskonale. Do zobaczenia.”
Rozłączyłem się zanim zdążyła odpowiedzieć.
Następnie ponownie otworzyłem rozmowę tekstową z Samanthą.
Ja: Czy możesz również wydrukować kopie umowy najmu mieszkania Brittany i wszystkich dodatkowych wyciągów z kart kredytowych? Muszę mieć wszystko gotowe do sobotniego popołudnia.
Samantha: Już w niebieskim folderze. Zawiera również: dokumentację każdego przelewu, każdej płatności awaryjnej oraz rozbicie każdej transakcji na 3000 dolarów z Pink Flamingo. Sam DJ kosztował 300 dolarów.
Ja: Ludzie płacą 300 dolarów DJ-owi w klubie plażowym?
Samantha: Ludzie o okropnym guście i cudza karta kredytowa.
Ja: Sprawiedliwe. Również?
Samantha: Zamówiłam ci niszczarkę do papieru. Dostarczą ją do twojego mieszkania w piątek. Przemysłowa. Pomyślałam, że może ci się przydać.
Zatrzymałem się, wpatrując się w ostatnią wiadomość. Samantha pracowała dla mnie wystarczająco długo, żeby wiedzieć dokładnie, jakiego rodzaju spotkanie planuję.
Ja: Dostaniesz podwyżkę.
Samantha: Dostanę awans, kiedy zostaniesz partnerem zarządzającym, ale w międzyczasie przyjmę podwyżkę.
Mimo wszystko uśmiechnąłem się i ruszyłem w stronę drzwi.
Reszta tygodnia minęła w dziwnej, spokojnej mgle. Filmik wciąż zyskiwał popularność. Do środy miał 2,3 miliona wyświetleń. Moi rodzice dzwonili jeszcze siedemnaście razy. Brittany wysyłała mi coraz bardziej rozpaczliwe SMS-y, błagając, żebym coś zrobił z komentarzami.
Zignorowałem ich wszystkich.
Zamiast tego pracowałem. Zamknąłem transakcję z Morrisonem. Przejrzałem niebieski folder, który przygotowała Samantha. Sprawdziłem każdą transakcję. Zweryfikowałem każdą datę. Zrobiłem notatki na marginesach. Przygotowałem swoją sprawę tak, jakbym miał iść na rozprawę.
Bo w pewnym sensie tak było.
W piątek wieczorem do mojego budynku przyjechał kurier z dużym pudełkiem. Niszczarka do papieru. Postawiłem ją w jadalni i ostrożnie postawiłem obok stołu, przy którym miała usiąść moja rodzina. Potem spędziłem piątkowy wieczór, przeglądając wszystko jeszcze raz.
Zeszyt oszczędności emerytalnych, który przygotowałem dla rodziców – zdjęcia rejsów. Broszury z rejsami rzecznymi po Europie. Ustrukturyzowany plan inwestycyjny, który pozwoliłby im podróżować dwa razy w roku przez następne dwadzieścia lat.
Voucher stypendialny na projektowanie mody w Bretanii. Pełne potwierdzenie przyjęcia do Institut Français de l’Amour. Zakwaterowanie wliczone w cenę. Wszystko opłacone.
Spędziłem sześć miesięcy na ich przygotowywaniu. Pociągałem za sznurki. Dzwoniłem. Przysługi.
Teraz już nigdy się o tym nie dowiedzą.
Sobota nadeszła zimna i pogodna. Spędziłem poranek na przygotowywaniu mieszkania. Na stole nie było jedzenia – to nie było spotkanie towarzyskie. Tylko niebieska teczka, starannie ułożona na szczycie stołu. Obok niej dwie grube koperty. I niszczarka do papieru z podłączonym kablem.
Gotowy.
Zadzwoniłem do Nany Beatrice.
„Potrzebuję cię tutaj” – powiedziałem. „Jako świadka”.
„Za nic w świecie bym tego nie przegapiła” – odpowiedziała. „O której godzinie mam przyjechać?”
„6:30. Zanim tu dotrą.”
„Przyniosę dobre wino. Będzie ci później potrzebne.”
Przybyła dokładnie na czas, rzuciła okiem na mój sprzęt i skinęła głową z aprobatą.
„Dobrze się nauczyłeś.”
„Miałem dobrego nauczyciela.”
Siedzieliśmy w milczeniu w salonie, czekając. Babcia czytała jakąś gęstą książkę o powojennej polityce gospodarczej. Udawałem, że czytam maile na telefonie, ale głównie patrzyłem na zegarek.
O 19:03 zadzwonił mój interkom.
„Pani Ross? Pani rodzice i siostra są tutaj.”
„Wyślij ich na górę.”
Podszedłem do drzwi i otworzyłem je, zanim zdążyli zapukać. Mama weszła pierwsza i uderzyło mnie, jak bardzo nie na miejscu wyglądała w moim mieszkaniu. Ubrała się elegancko – w garnitur Talbots, który nosiła do kościoła, ten, który jej zdaniem dodawał jej szyku, ale w rzeczywistości sprawiał wrażenie, jakby za bardzo się starała. Tata szedł za nią, niekomfortowo ubrany w spodnie i koszulę zapinaną na guziki. Brittany weszła ostatnia, z telefonem w dłoni, z ponurą miną.
„Evo, kochanie, tu jest tak zimno” – powiedziała mama, rozglądając się po moim minimalistycznym salonie z ledwo skrywaną dezaprobatą. „Potrzebujesz więcej kolorów. Kilka poduszek. Wygląda jak hotel”.
„Cześć tobie też, mamo”. Zamknęłam za nimi drzwi. „Proszę, chodź do jadalni”.
Weszli do środka i zatrzymali się, gdy zobaczyli Nanę Beatrice siedzącą w fotelu ustawionym na czele stołu, trzymającą kieliszek czerwonego wina i obserwującą ich niczym sędzia przewodniczący rozprawie.
„Mamo” – powiedziała mama, a w jej głosie natychmiast pojawił się głos obronny. „Nie wiedziałam, że tu będziesz”.
„Deborah” – odpowiedziała chłodno Nana. „Usiądźcie wszyscy.”
W jej głosie było coś, co sprawiło, że nawet mój ojciec zgodził się bez sprzeciwu. Usiedli wokół stołu, a ich wzrok natychmiast powędrował w stronę niebieskiego folderu i dwóch kopert.
„O co chodzi?” zapytała Brittany, wciąż przewijając telefon. „Mam plany na później. Możemy to załatwić szybko?”
Pozostałem na stojąco.
„Odłóż telefon, Brittany.”
“Przepraszam?”
„Twoja siostra kazała odłożyć telefon” – powiedziała cicho Nana. „Albo możesz już wyjść”.
Brittany spojrzała na rodziców, szukając wsparcia, ale mama wpatrywała się w koperty z nieukrywanym zainteresowaniem. Brittany prychnęła i położyła telefon ekranem do dołu na stole.
„Dziękuję” – powiedziałem. „A teraz. Zaprosiłem cię tutaj, bo musimy omówić to, co wydarzyło się w zeszły piątek”.
Mama natychmiast rozpoczęła wygłaszanie przygotowanej przemowy.
„Evo, jesteśmy strasznie zestresowani tą sytuacją z viralowym nagraniem. Musisz zrozumieć, jak bardzo to dla nas upokarzające. Koledzy twojego ojca, moi przyjaciele, wszyscy zadawali pytania. To my jesteśmy ofiarami. Ta okropna kobieta nie powinna była publikować…”
„Deborah” – przerwała jej Nana. „Zamknij się”.
Mama otworzyła szeroko usta ze zdumienia.
„Opuściłeś imprezę z okazji partnerstwa córki – imprezę wartą 15 000 dolarów – żeby pić rozwodnione koktajle w klubie plażowym pachnącym kremem do opalania i podejmować złe decyzje. Nie wstydzę się ciebie, bo jesteś okrutny. Wstydzę się, bo jesteś głupi”.
„Matko, jak śmiesz…”
„Odważam się, bo to prawda. Miałeś córkę, która osiągnęła coś niezwykłego, a zamiast ją celebrować, wydałeś jej pieniądze, świętując to, że nie musiałeś jej widywać. To nie jest skomplikowane. To nie jest nieporozumienie. To po prostu żałosne”.
Nastąpiła absolutna cisza.
Wziąłem dwie koperty.
„Zanim przejdziemy dalej, chcę ci coś pokazać.”
Oczy Brittany rozbłysły. Zobaczyła koperty – grube i wyglądające na drogie – i jej myśli powędrowały dokładnie tam, gdzie się spodziewałem.
„Czy to… czy to dla nas?”
„Tak”. Uniosłam je, żeby mogli zobaczyć. „W środku jest książeczka oszczędnościowa na emeryturę dla mamy i taty. Wystarczająco dużo, żeby co roku przez następne dwadzieścia lat wybrać się w dwie podróże zagraniczne. Rejsy rzeczne po Europie, wycieczki po południowym Pacyfiku. Wszystko, o czym kiedykolwiek marzyliście”.
Ręka mamy faktycznie drgnęła w kierunku koperty.
„A ten” – kontynuowałem, podnosząc drugi – „to pełne stypendium dla Brittany na studia w Institut Français de la Mode w Paryżu. Pełne czesne, zakwaterowanie i stypendium w cenie. Jeden z najbardziej prestiżowych programów modowych na świecie”.
Brittany sapnęła.
„Mówisz poważnie? Evo, o mój Boże, ja…”
„Czekaj”. Odsunąłem obie koperty, zanim ktokolwiek zdążył po nie sięgnąć. „Zanim ci je dam, muszę ci coś wyjaśnić”.
Położyłem je na stole, tuż przed niszczarką do papieru.
Przygotowałem te prezenty trzy miesiące temu. Wcześniej spędziłem sześć miesięcy na dzwonieniu, pociąganiu za sznurki, spieniężaniu przysług. Chciałem ci je wręczyć na przyjęciu, na oczach wszystkich, żebyś zobaczył, co osiągnęła twoja córka, twoja siostra. Żebyście zobaczyli, że osiągnąłem wystarczająco dużo, by spełnić twoje marzenia.
Mój głos był pewny, spokojny, pozbawiony emocji.
„Ale wybrałeś Pink Flamingo. Wybrałeś rachunek za 3000 dolarów w tandetnym klubie plażowym zamiast jedynej w swoim rodzaju imprezy”.
Rozerwałem klapkę pierwszej koperty. Wyciągnąłem grubą, błyszczącą książeczkę wypełnioną planami rejsów i wyciągami bankowymi.
„Evo, zaczekaj…” Tata ledwo wstał.
Wrzuciłem broszurę do niszczarki.
