Richard Lawson nie miał wrócić do domu przed zachodem słońca. W kalendarzu miał kolację z inwestorami, jego asystent miał samochód na dole, a na biurku czekała na niego jak wierny pies zwykła, późnowieczorna odprawa. Ale gdy drzwi windy rozsunęły się, wpuszczając go do cichej, kameralnej kamienicy, nie usłyszał nic z tego świata – tylko ciche, kontrolowane pociągnięcie nosem i cichy szept kogoś szepczącego: „Wszystko w porządku. Spójrz na mnie. Oddychaj”.
Przeszedł przez frontowe drzwi, wciąż trzymając teczkę. Na schodach siedział sztywno jego ośmioletni syn, Oliver, z niebieskimi oczami błyszczącymi od niespełnionych łez. Na jego policzku widniał lekki siniak. Klęcząca przed nim opiekunka rodziny, Grace, delikatnie osuszała go chłodną szmatką, sprawiając, że cały hol przypominał kaplicę.
Richardowi ścisnęło się gardło. „Oliver?”
Grace podniosła wzrok. Jej dłonie nie drżały; po prostu znieruchomiały, spokojne jak bicie serca. „Panie Lawson. Wrócił pan wcześniej do domu”.
Spojrzenie Olivera powędrowało na jego skarpetki. „Cześć, tato.”
„Co się stało?” zapytał Richard ostrzej, niż zamierzał. Strach w jego piersi wyostrzał wszystko.
Grace odchrząknęła. „Mały wypadek”.
„Mały wypadek” – powtórzył Richard. „Jest posiniaczony”.
Oliver wzdrygnął się, jakby słowa były na tyle głośne, że mogły też wywołać siniaki. Ręka Grace spoczęła na ramieniu chłopca. „Mogę dokończyć? Potem wyjaśnię”.
Richard skinął głową i odłożył teczkę. W domu unosił się delikatny zapach olejku cytrynowego i lawendowego mydła, którego Grace użyła do polerowania poręczy. Idealna sceneria na zwyczajny wieczór – tyle że nic nie wydawało się zwyczajne.
