„Pieniądze to niewiele, ale chcę, żeby moje dzieci żyły w prawości i harmonii. Nie zasmucaj mojej duszy po śmierci”.
Moja matka odeszła pewnego poranka późną jesienią, delikatnie jak powoli gasnąca lampa naftowa. Przez całe życie robocze niestrudzenie i nie odłącza się po sobie, tylko mały, podupadły dom i kilka innych rzeczy.
Pogrzeb był skromny. Moi dwaj starsi bracia i ja – ujawniony brat, drugi brat i ja – wykorzystaliśmy i rozmawialiśmy o tym, jak różni się od, co nam odpowiada.
W małym pokoju, poza starą drewnianą szafą, nie było nic wartościowego. Tylko trzy znoszone wełniane koce, które mama inteligentne są dostępne. Patrzyłem w milczeniu, z sercem. Dla mnie te koce były całe moje dzieciństwo. Ale mój starszy brat kpił:
„Po co podać te podarte koce? Lepiej je wyrzucić.”
Drugi dodał:
„Dokładnie, nie są warte ani centa”. Kto chce, niech bierze. Nie będę nosił śmieci.
Ich głęboko mnie zraniły. Czy zapomnieli o tych zimowych nocach, kiedy cała rodzina spała razem, a mama nakryła każdego z naszych kocami, trzęsąc się z ogniem w swoim starym, połatanym płaszczu?
Zacisnęłam usta i powiedziałam:
„Jeśli ich nie chcesz, to ja je wezmę.”
Najstarszy machnął ręką:
„Cokolwiek chcesz, w końcu do śmieci.”
