Sala wybuchnęła szlochem. Sarah płakała otwarcie. Panie z klubu brydżowego wyciągnęły chusteczki. Nawet pastor ocierał oczy.
Jason cofnął się w światło, jego oczy błyszczały. Spojrzał w dół, udając, że się uspokaja.
„Ja… nie miałem pojęcia, że to nagrała” – powiedział ochryple. „Ale jasne jest, czego chciała. Chciała, żeby William miał opiekę. Chciała, żebyśmy się tym zajęli”.
Podszedł do stolika, wziął skórzaną teczkę i otworzył ją. Wewnątrz znajdował się schludny stosik dokumentów prawnych. Na wierzchu leżał długopis.
„Możemy spełnić jej życzenie już teraz” – powiedział, odwracając się do mnie. „Możemy zrobić to, o co prosiła”.
Podszedł bliżej, trzymając teczkę jak ofiarę.
„Tato” – wyszeptała Sarah. „Proszę. Widziałeś ją. Słyszałeś ją. Mama tego chce”.
Spojrzałem na dokumenty. Rozpoznałem format. Trwałe pełnomocnictwo. Akt zrzeczenia się roszczeń.
Gdybym je tu podpisał, z tymi wszystkimi świadkami i tym nagraniem w głowie każdego, Jason do rana byłby właścicielem wszystkiego. Sprzedałby dom fikcyjnej firmie Marca i umieścił mnie w jakimś cichym miejscu, gdzie mój podpis nie mógłby mu sprawić kłopotów.
Gdybym odmówił? Wyszłbym na okrutnego, irracjonalnego starca, który ignoruje ostatnią wolę zmarłej żony i desperackie prośby córki. Jason wykorzystałby wszystkich świadków w tej sali podczas przesłuchania w sprawie zdolności do czynności prawnych.
Byłem uwięziony.
Chyba że zmieniłem grę.
Moja ręka zadrżała, gdy sięgnąłem po długopis. Oczy Jasona błyszczały triumfalnie.
Pozwoliłem, aby długopis dotknął papieru.
Potem pozwoliłem mu upaść.
Złapałem się za klatkę piersiową, a wilgotny, szorstki dźwięk przeciął ciszę. Jedną ręką chwyciłem się za pierś, a drugą za ramię.
„Tato?” krzyknęła Sarah.
Odchyliłem głowę do tyłu i jęknąłem.
„Moja klatka piersiowa” – wydyszałam. „Nie… nie mogę… oddychać…”
Zsunąłem się z krzesła i uderzyłem o dywan. Bolało. Kolana odmawiały posłuszeństwa.
Krzesła skrzypiały. Ludzie krzyczeli. Ktoś wołał o pomoc.
„Zadzwońcie pod 911!” krzyknęła kobieta. „Dajcie mu przestrzeń!”
Dłonie nerwowo szarpały mój kołnierzyk. Sąsiadka z wykształceniem pielęgniarskim uklękła obok mnie, trzymając palce na mojej szyi.
„Jego puls jest nieregularny” – oznajmiła.
„Jason, zrób coś!” szlochała Sarah. „On ma zawał!”
„Ja go zawiozę” – powiedział szybko Jason, zerkając na niepodpisane papiery leżące na podłodze. „Karetka będzie jechać za długo. Wezmę samochód”.
Chciał, żebym została sama.
„Nie…” – jęknęłam głośniej. „Sarah… Sarah prowadzi…”
„Nie ruszajcie go” – warknęła pani Gable, odpychając Jasona. „Czekamy na ratowników medycznych”.
Sześć minut później syreny przecięły nocne powietrze. Kiedy wkładali mnie do karetki, otworzyłem oczy na tyle szeroko, by zobaczyć Jasona stojącego przy kominku, ściskającego skórzaną teczkę, z twarzą wykrzywioną wściekłością.
On wiedział.
Wiedział, że udawałam.
Wiedziałem, że ten film jest fałszywy.
Wojna przybrała charakter nuklearny.
Sarah wsiadła do karetki i razem ze mną chwyciła mnie za rękę.
„Mój ojciec umiera, Jasonie” – krzyknęła, gdy próbował ją odciągnąć. „Idę z nim”.
Drzwi zatrzasnęły się. Syrena zawyła. Gdy odjeżdżaliśmy, zobaczyłem samochód Jasona wyrywający się za nami, pochłonięty przez bostoński ruch.
W jaskrawym świetle szpitalnego światła, podłączona do monitorów, które pokazywały to, co już wiedziałam – że moje serce jest zestresowane, ale nieuszkodzone – patrzyłam, jak moja córka się rozpada, i czułam się winna, jakiej nigdy wcześniej nie doświadczyłam.
Ale zyskałem dla nas czas.
Przestałem podpisywać.
A kiedy kilka godzin później wypisali mnie ze szpitala z powodu „epizodu stresu” i broszurą na temat diety, nie poszłam do domu, żeby odpocząć.
Bransoletka szpitalna wciąż wrzynała mi się w nadgarstek, gdy wchodziłem po kamiennych schodach kamienicy w dzielnicy historycznej. Okolica pachniała mokrą cegłą i starymi sekretami. Dębowe drzwi otworzyły się z cichym, mechanicznym kliknięciem.
W środku unosił się zapach skóry, papieru i drogiej whisky.
Elias Blackwood siedział za biurkiem, które wyglądało, jakby zostało wyrzeźbione z wraku statku, oświetlonym zieloną lampą bankierską. Nie podniósł wzroku, dopóki nie stanąłem przed jego biurkiem.
„Wyglądasz jak diabli, Williamie” – mruknął. „Słyszałem, że miałeś zawał serca”.
„To był spektakl” – powiedziałem, opadając na skórzany fotel. „Jason próbował zmusić mnie do podpisania zrzeczenia się roszczeń w obecności pięćdziesięciu świadków, używając deepfake’a mojej zmarłej żony”.
Jedna z jego brwi uniosła się.
„Głęboka podróbka” – powtórzył. „Agresywny. Ryzykowny. Musi być bardzo zdesperowany”.
„Jest winien 800 000 dolarów z powodu strat w kryptowalutach” – powiedziałem, przesuwając dysk twardy po biurku. „Do piątku jest winien człowiekowi o imieniu Marco kolejne pięćdziesiąt tysięcy. Jeśli zapłaci, stracę dom. Jeśli nie, Marco staje się… kreatywny. Na tym dysku jest wszystko: nagranie z jego planowania tortur psychicznych, nagranie Vanessy nagrywającej narrację, metadane z oprogramowania, zapisy GPS z jego nocnych wypadów i wyciągi bankowe potwierdzające, że okradł Sarę”.
Blackwood zważył dysk w swojej dużej dłoni, jakby to była sztabka złota.
„To wystarczy, żeby go wsadzić na dwadzieścia lat” – powiedział. „Oszustwo. Znęcanie się nad osobami starszymi. Wymuszenie. Spisek. Czemu nie jesteś na komisariacie?”
„Bo samo więzienie jest zbyt czyste” – odpowiedziałem cicho. „Jeśli go teraz aresztujemy, Sarah będzie tylko żoną oszusta. Jej dom zniknął, jej kredyt legł w gruzach, a ona spędzi resztę życia, zastanawiając się, co jest prawdziwe. Chcę czegoś więcej”.
„Czego chcesz?” zapytał.
„Chcę, żeby się sam zniszczył” – powiedziałem. „Chcę, żeby podpisał swoje zeznanie. Chcę, żeby każdy cent, który ukradł Sarze, wrócił na jej konto. I chcę, żeby myślał, że wygrywa, dopóki nie założą mu kajdanek”.
Blackwood się uśmiechnął. U niego ten wyraz twarzy był przerażający.
„Chcesz kontraktu na pułapkę” – powiedział.
“Dokładnie.”
Otworzył szufladę i wyciągnął nowy notes. Nalał dwie szklanki szkockiej na palec do dwóch szklanek i jedną z nich przesunął w moją stronę.
„Napiszmy to.”
Przez następne trzy godziny, podczas gdy miasto na zewnątrz znikało z nocy i zmieniało się w szary, przedświtowy poranek, budowaliśmy broń z papieru.
Na pierwszy rzut oka to był nieodwołalny trust życiowy. Przeniósł on tytuł własności mojego domu, moich skromnych kont inwestycyjnych i mojego pełnomocnictwa do Funduszu Powierniczego Rodziny Bennettów, z Jasonem Bennettem jako głównym powiernikiem. Dał mu prawa, których pragnął. Dał mu kontrolę.
Jednak w paragrafie 14, podpunkcie (c), w języku na tyle gęstym, że mógłby uśpić większość ludzi, zdefiniowaliśmy na nowo znaczenie pojęcia „główny powiernik”.
Powiernik musiał być osobą o nieskazitelnej reputacji moralnej, bez toczących się dochodzeń karnych ani nieujawnionych zobowiązań materialnych. Podpisując się jako powiernik, Jason oświadczałby pod groźbą kary za krzywoprzysięstwo, że spełnia te kryteria.
Dodaliśmy automatyczny wyzwalacz: po moim podpisaniu rozpoczynał się obowiązkowy audyt śledczy całego trustu, obejmujący również finanse osobiste powiernika, w celu sprawdzenia wypłacalności.
„W chwili, gdy to podpisze” – powiedział Blackwood, stukając w stronę – „upoważnia nas do przeszukania całego jego życia finansowego. Kryptowaluty, konta offshore, płatności na rzecz Vanessy, wszystko”.
„I klauzula o przepadku mienia” – dodałem.
Rozdział 15.
Jeżeli okaże się, że powiernik dopuścił się oszustwa, defraudacji lub umyślnego zadania cierpienia psychicznego darczyńcy, majątek osobisty powiernika zostanie przejęty na rzecz fundacji w celu pokrycia wszelkich strat.
Jego mieszkanie. Jego samochód. Jego przyszłe zarobki.
Myślał, że oddaję mu mój dom.
Tak naprawdę oddałby zastaw w postaci własnego życia.
„A ponieważ zostanie to poświadczone notarialnie i zarejestrowane”, powiedział Blackwood, „jego podpis jest przyznaniem się do kompetencji. Nie może twierdzić, że nie zrozumiał. Nie może twierdzić, że ktoś go oszukał. Jest biznesmenem. Sąd oceni go zgodnie z tym standardem”.
„To przyznanie się, które podpisuje myśląc, że to czek” – powiedziałem.
Blackwood wydrukował dokument na grubym kremowym papierze. Dwadzieścia stron gęstego, onieśmielającego tekstu prawnego, który wyglądał dokładnie tak, jak oczekiwał Jason.
„Będziesz musiał to sprzedać” – ostrzegł Blackwood. „Będziesz musiał wyglądać na pokonanego. Jest arogancki, ale i paranoiczny. Jeśli będziesz wyglądał na zbyt chętnego, przeczyta drobny druk”.
„Nie martw się” – powiedziałam, wstając, wciąż z bransoletką szpitalną na nadgarstku. „Nie mam ochoty. Umieram. A przynajmniej on tak myśli”.
„Jeszcze jedno” – powiedział Blackwood. „Marco – pożyczkodawca. Co z nim?”
„Ty mi powiedz” – powiedziałem.
„Kupiłem dług” – odpowiedział. „Zgadza się, prosiłeś. Marco chętnie sprzedał go po sześćdziesięciu centach za dolara. Nie chce się narazić na kłopoty, jeśli sytuacja się skomplikuje. Od godziny Jason jest ci winien pięćdziesiąt tysięcy dolarów. Marco powiedział mu, że dług został sprzedany firmie private equity. Nie powiedział, której.”
Po raz pierwszy od kilku dni poczułem w piersi coś na kształt radości.
„Doskonale” – powiedziałem.
Wyszedłem z biura Blackwooda akurat wtedy, gdy ciężarówki dostawcze rozpoczęły poranny obchód. W drodze do domu zatrzymałem się w całodobowym punkcie ksero i zrobiłem trzy kopie umowy. Jedną wysłałem do prokuratury okręgowej z adnotacją: Nie otwierać przed piątkiem. Jedną wysłałem do terapeuty, którego dr Sterling polecił dla Sarah, wraz z listem wyjaśniającym gaslighting. Trzecią zachowałem.
Miałem zamiar to oprawić.
O ósmej rano zadzwonił mój telefon stacjonarny. Siedziałem w fotelu, a umowa leżała na stoliku kawowym obok urny Catherine.
„William?” – głos Jasona przebijał się z udawanej troski. „Sarah powiedziała, że cię wypisali. Wszystko w porządku? Ona jest wściekła”.
Pozwoliłem, aby długie, znużone westchnienie wypełniło ciszę.
„Jestem zmęczona, Jasonie” – mruknęłam, a mój głos brzmiał cienko. „Jestem po prostu… zmęczona. Wygrałeś”.
Słyszałem, jak gwałtownie wciągnął powietrze.
„Co masz na myśli, tato?”
„Nagranie wideo” – powiedziałem. „Catherine. Miała rację. Nie mogę z tobą walczyć. Nie mogę walczyć z duchami. Przyjdź. Przyprowadź notariusza. Jestem gotowy do podpisania”.
„Jesteś pewna?” zapytał, ledwo skrywając podekscytowanie.
„Po prostu przyjdź” – szepnąłem. „Zanim zmienię zdanie”.
„Będę za godzinę” – powiedział. „Nigdzie nie idź”.
Kiedy się rozłączyłem, spojrzałem na urnę.
„Już prawie koniec, Catherine” – powiedziałem. „Pułapka zastawiona”.
Włączyłem ukrytą kamerę w regale. Mała czerwona lampka mrugnęła raz.
Potem sięgnąłem po telefon jednorazowy.
Technicy Blackwooda wrzucili złośliwe oprogramowanie do telefonu Jasona, kiedy ten połączył się z moim Wi-Fi, żeby „lepiej odbierać” podczas niedzielnego obiadu. Teraz miałem dostęp do jego mikrofonu.
Włożyłam słuchawki, otworzyłam bezpieczną aplikację i czekałam. Kiedy tracker pokazał samochód Jasona opuszczający osiedle, podłączyłam się do transmisji audio z jego telefonu.
Nucił. Był zadowolony z siebie.
Napisałem pierwszego anonimowego SMS-a.
Temat: Catherine_base_sample_04. Ładne nakładanie wokalu na deepfake. Vanessa ma talent. Czy zasługuje na karę więzienia? Chcę 50% sprzedaży domu, albo pliki audio trafią do prokuratora okręgowego.
Kliknąłem „Wyślij”.
Przez słuchawki usłyszałem, jak buczenie cichnie. Opony cicho zapiszczały, gdy szarpnął kierownicą.
„Co do—”
Jego głos się urwał. Zadzwonił dzwonek powiadomienia. Szelest, gdy chwycił telefon.
„Nie” – wyszeptał. „Nie, nie, nie…”
Wysłano kolejną wiadomość, tym razem do Vanessy.
Jason cię oszukuje. Dziś rano przeniósł kryptowalutę do zimnego portfela. Planuje opuścić kraj w piątek. Nie pozwól mu podpisać, dopóki nie dostaniesz swojej części gotówki.
W ciągu kilku sekund przełączyłem sygnał na pluskwę na poddaszu Vanessy. Jej telefon zapiszczał. Szkło pękło.
„Ty draniu!” krzyknęła.
Wróciłem do radia samochodowego Jasona. Już wybierał numer.
„Odbierz” – syknął. „Odbierz, odbierz…”
Vanessa odebrała po drugim sygnale.
„Myślisz, że jestem głupia?” wrzasnęła, zanim zdążył się odezwać.
„Vanesso, posłuchaj mnie!” – krzyknął Jason. „Ktoś wie. Właśnie dostałem SMS-a. Ktoś wie o tym oprogramowaniu. Mówiłaś komuś? Chwaliłaś się jakiemuś znajomemu aktorowi?”
„Nie waż się zwalać tego na mnie” – warknęła. „Ja też właśnie dostałam SMS-a. Piszą, że już przelałeś pieniądze. Wykreślasz mnie. Uciekniesz i zostawisz mnie z wyrokiem za przestępstwo”.
„Nic nie ruszyłem!” krzyknął. „Jeszcze nie mam pieniędzy. Dlatego idę do domu staruszka. Próbuję dostać wypłatę”.
„Kłamczuchu” – warknęła. „W SMS-ie napisano, że masz zimny portfel. Wiedziałam, że byłeś zbyt spokojny. Wykorzystałeś mnie, Jasonie. Wykorzystałeś mój głos, moje umiejętności, a teraz mnie rzucasz”.
„Ktoś nami pogrywa” – powiedział, czując narastającą panikę. „Może to Marco. Może włamał się do mojego telefonu. Może chce więcej pieniędzy. Musisz się uspokoić. Jeśli wpadniesz w panikę, oboje zginiemy”.
„Nie panikuję” – powiedziała lodowatym głosem. „Chronię się. Jeśli nie przyniesiesz mi 50 000 dolarów w gotówce, zanim podpiszesz te dokumenty, pójdę na komisariat z nagraniami. Powiem im, że mnie zmusiłeś. I dojdę do porozumienia”.
„Nie zrobiłbyś tego” – szepnął Jason.
„Spróbuj”, powiedziała Vanessa i się rozłączyła.
Jason krzyknął, a z głośników rozdarł się przenikliwy dźwięk. Uderzył dłonią w kierownicę.
Oparłem się na krześle i wysłałem jeszcze jedną wiadomość.
Tik tak, Jason. Stary wygląda na słabego. Jeśli umrze, zanim podpisze, postępowanie spadkowe potrwa sześć miesięcy. Marco nie będzie czekał sześciu miesięcy. Ja też nie.
Jego oddech stał się nierówny. Zadzwonił do Sarah drżącym głosem. Próbował sprawdzić, czy mają w sejfie gotówkę na wypadek sytuacji awaryjnej, ale przypomniało mu się, że ją wydali. Każda droga zaciskała się wokół jego szyi.
Zanim jego samochód wjechał na mój podjazd, pewny siebie drapieżnik, który organizował nawiedzenia w technologii deepfake, zniknął. Pozostał tylko przerażony, osaczony mężczyzna, pędzący ku jedynej linii życia, która, jak mu się zdawało, mu jeszcze pozostała.
Włożyłem telefon z powrotem do sejfu, wyprostowałem papiery na stoliku kawowym, potargałem włosy i poluzowałem krawat. Opadłem na fotel i ćwiczyłem lekkie drżenie dłoni.
Drzwi frontowe się otworzyły.
Sarah weszła pierwsza, zaniepokojona. Jason poszedł za nią.
Wyglądał okropnie. Plamy potu przyciemniały mu koszulę. Oczy miał przekrwione i podkrążone. Szczękę miał zaciśniętą tak mocno, że widziałem, jak tyka mięsień.
„Tato” – powiedział ochrypłym głosem. „Przyprowadziłem notariusza”.
Za nim weszła kobieta w konserwatywnym stroju, ciemnej peruce i grubych okularach, niosąc torbę z pieczątką notarialną. Tę linię szczęki rozpoznałbym wszędzie.
Vanessa.
Kaszlałem, pozwalając mu grzechotać.
„Jason” – wydyszałem. – „Bałem się, że nie dasz rady”.
„Nie przegapiłbym tego” – powiedział, wymuszając uśmiech. „Jestem tu, żeby pomóc”.
Podszedł prosto do stolika kawowego. Ręce mu się trzęsły, gdy podnosił dokumenty powiernicze. Ledwo rzucił okiem na strony.
„Zróbmy to” – mruknął.
„Robisz dobrze, tato” – powiedziała cicho Sarah z kąta. „Mama byłaby dumna”.
Spojrzałem na nią.
„Tak” – powiedziałem, pozwalając na chwilę odzyskać głos. „Byłaby”.
Jason nie zauważył zmiany. Zobaczył tylko tytuł: Fundusz Powierniczy Rodziny Bennettów . Zobaczył swoje nazwisko obok „głównego powiernika”. Zobaczył zbawienie.
Notariusz wskazał na linie.
„Podpisz tutaj” – powiedziała znudzona.
Jason przycisnął długopis do papieru. Atrament popłynął.
Pułapka się zamknęła.
Gdy jego podpis zawisł na stronie, mój telefon jednorazowy w sejfie zawibrował.
SMS od Blackwooda: Policja jest na miejscu. Vanessa właśnie weszła na komisariat. Rozmawia.
Oparłam się o siedzenie i powoli wypuściłam powietrze.
Teraz pozostało już tylko ujawnienie.
I zamierzałem się tym cieszyć.
Jazda windą na trzydzieste piętro kancelarii prawnej Bennett & Associates, należącej do Jasona w centrum miasta, przebiegała w ciszy, zakłócanej jedynie mechanicznym szumem i niespokojnym oddechem Sarah. Szklane ściany pozwalały nam podziwiać panoramę Bostonu, całą w zimnym błękicie i stalowym kolorze.
Oparłam się na lasce, drugą rękę lekko opierając na ramieniu córki. Wyglądała na oszołomioną, ale spokojniejszą niż od tygodni. Wierzyła, że jesteśmy tu, by sfinalizować sprzedaż jej domu rodzinnego, by naprawić bałagan, który stworzył Jason. Wierzyła, że spełnia życzenia matki.
W kieszeni kurtki trzymał mały dyktafon. W drugiej, twardy dysk przyciskał się do mojego boku.
Drzwi windy rozsunęły się, ukazując hol z marmurową podłogą. Jason krążył, co kilka sekund zerkając na zegarek. Kiedy nas zobaczył, w jego oczach zderzyły się ulga i desperacja.
„William” – powiedział, chwytając mnie za rękę. „Dziękuję, że przyszedłeś. Wiem, że to trudne, ale kupujący są gotowi. Przelew czeka. Możemy to zakończyć dzisiaj”.
„Prowadź” – powiedziałem, pozwalając, by mój głos drżał na tyle, na ile pozwala. „Miejmy to już za sobą”.
Zaprowadził nas do przeszklonej sali konferencyjnej z rozległym widokiem na port. Na czele długiego mahoniowego stołu siedział prawnik Jasona w garniturze w prążki, otoczony przez asystenta. Notariusz siedział na końcu stołu, z pieczątką w pogotowiu.
„Notariuszem” była Vanessa.
Zamieniła jedwabny szlafrok na szary żakiet, blond włosy na ciemną perukę i założyła grube okulary, ale kształt jej szczęki i zimne wyrachowanie w oczach były nie do pomylenia.
„Panie Carter” – powiedział prawnik wyćwiczonym, monotonnym głosem. „To są dokumenty końcowe sprzedaży pańskiej nieruchomości przy Oak Street 42. Zgodnie z umową, dochód zostanie przekazany do Funduszu Powierniczego Rodziny Bennettów, a powiernikiem zostanie pański zięć, Jason Bennett. Potrzebujemy tylko pańskiego podpisu na akcie notarialnym i nieodwołalnego pełnomocnictwa”.
Jason wcisnął mi długopis w dłoń.
„Tutaj, tato” – powiedział stanowczo. „Podpisz tylko tu i tu, a potem będziesz mógł odpocząć. Mama będzie spokojna”.
Trzymałem długopis tak, że zawisł nad linią podpisu, wsłuchując się w szum klimatyzacji i cichy dźwięk szkła dochodzący z innego pokoju.
Potem odłożyłem długopis.
Zdjąłem okulary i położyłem je na stole.
Jason zmarszczył czoło.
