Wciąż pamiętam uśmieszek na twarzy Richarda po drugiej stronie stołu mediacyjnego. Ten arogancki, zadowolony z siebie uśmiech, który kiedyś uważałem za czarujący, teraz wykrzywił się w coś brzydkiego, gdy odchylił się w swoim drogim fotelu.
„Elena nie dostanie nic poza tym, co zostało określone w intercyzie” – oznajmił, jakby ogłaszał mata. „Dom jest mój. Inwestycje są moje. Letni domek jest mój”. Podkreślił każdą „majątkę” lekkim stuknięciem palcem w wypolerowany mahoń. Jego prawnik, rekin w garniturze szytym na miarę, skinął głową z wyćwiczonym współczuciem.
Moja prawniczka, Jessica, stała obok mnie zupełnie nieruchomo. „A co właściwie dostaje Elena?” – zapytała spokojnym i opanowanym głosem.
Richard się roześmiał. „Dostaje swoje rzeczy osobiste i Hondę, zgodnie z umową podpisaną 12 lat temu”. Pochylił się do przodu, jego głos zniżył się do szeptu scenicznego. „Powinieneś był przeczytać drobny druk, kochanie”.
Wzdrygnęłam się. Dwanaście lat spędziłam wspierając karierę tego człowieka, organizując jego biznesowe kolacje, remontując jego nieruchomości, redagując jego prezentacje. Dwanaście lat, podczas których zbudowaliśmy życie, które uważałam za nasze. A teraz porzucał mnie z niczym poza ubraniami z mojej szafy i pięcioletnim samochodem.
„Potrzebujemy chwili”, powiedziała Jessica.
Gdy tylko drzwi małej sali konferencyjnej zamknęły się za nami, opadłam na krzesło. „Ma rację, prawda? Podpisałam to. Miałam 23 lata, byłam głupia i zakochana”.
Jessica nie odpowiedziała od razu. Zamiast tego otworzyła skórzane portfolio i wyjęła dokument, który rozpoznałam aż za dobrze: intercyzę. „Eleno” – powiedziała precyzyjnym głosem – „wspomniałaś, że nie masz kopii intercyzy, że Richard ma tylko jedną”.
Skinęłam głową, zawstydzona. „Powiedział, że jest w naszym sejfie. Nigdy nie sprawdziłam”.
„I po 12 latach małżeństwa nigdy więcej tego nie przeczytałaś?”
