Myślałem o zgasłym iPadzie Ethana, o kobiecie, która się tam odbijała, i o tej, która teraz tu jest. Myślałem o aparatach fotograficznych, policjantach i prawnikach, o kluczach i niebieskim atramencie, o kolacjach dla trzech i dziesięciu osób, o wnuczce, która została, zrobiła gofry i napisała o mnie, jakbym nauczył ją czegoś, co warto zachować.
Kupiłem dom, bo miałem dość bycia outsiderem. Okazało się, że stworzyłem dom, który wymaga, by wszyscy – łącznie ze mną – byli w nim widoczni.
Kiedy ludzie pytają, dlaczego moja rodzina się zmieniła, nie pokażę im nagrania ani formularzy. Powiem im, że w końcu spędziliśmy Boże Narodzenie w atmosferze, która mnie obejmowała. Że witałam dzieci w drzwiach z wyprostowanymi plecami, a u boku miałam prawnika i sąsiada, i że z miłością trzymałam linię. Że kalendarz można skorygować jednym odważnym dniem.
Tutaj w kwietniu wciąż pada śnieg. Szybko topnieje, gdy słońce decyduje, że nadszedł czas. Góry skrywają swoje sekrety i dotrzymują obietnic. Patrzyłem, jak gwiazdy otwierają się nad grzbietem, którego uczę się na pamięć. Za mną dom oddychał. Przede mną czekało życie, które wybrałem – z włączonymi światłami, z zamkniętymi lub otwartymi drzwiami, zależnie od mojej decyzji. A jeśli ktoś zapyta, czy kupno domu w górach było odważne, czy głupie, mogę teraz powiedzieć prawdę bez przepraszania.
Odważny.
