Tam, w salonie, stała Claire… w ramionach innego mężczyzny. Mężczyzna był wysoki, barczysty, pewny siebie. A Claire – uśmiechnięta, bez skrępowania – odwróciła głowę i przemówiła, jakby nic się nie stało.
„Och, idealny moment, Margaret” – powiedziała, wsuwając dłoń w dłoń mężczyzny. „To Daniel… mój partner”.
Puls Margaret dudnił w uszach. „Claire… to zdecydowanie za wcześnie” – mruknęła.
„Za wcześnie?” Claire zaśmiała się, krzyżując ramiona. „Proszę cię. Jesteś staroświecki. Daniel i ja doszliśmy do wniosku, że czas na zmiany. Ten dom jest… stęchły. Potrzebujemy przestrzeni, rozumiesz? Więc, jeśli będziesz tak miły – spakuj swoje rzeczy. Możesz przenocować gdzie indziej”.
Przez dłuższą chwilę Margaret po prostu tam stała. Atmosfera między nimi gęstniała. A potem coś w niej – ciche od tygodni – się obudziło.
„Mój drogi” – powiedziała cicho, sięgając do kieszeni. „Myślę, że to ty powinnaś się pakować”.
Położyła grubą kopertę na stoliku kawowym. Papiery w środku wylądowały z ostrym, zdecydowanym dźwiękiem.
„Ten dom nie jest twój, Claire. Nigdy nie był po śmierci Andrew.”
Claire zmarszczyła brwi. „O czym ty mówisz, Margaret?”
Margaret spojrzała jej w oczy, spokojna i nieugięta. „Andrew zostawił mi wszystko – dom, mieszkanie, rachunki. Ty masz ubezpieczenie i to wszystko. Nie mówiłam ci wcześniej, bo wierzyłam, że mój syn miał swoje powody. I teraz dokładnie rozumiem, dlaczego”.
Twarz Claire zbladła. Daniel poruszył się niespokojnie, zerkając w stronę drzwi.
„Masz dwadzieścia cztery godziny na zabranie swoich rzeczy” – kontynuowała Margaret spokojnym, niemal łagodnym tonem. „Jeśli tego nie zrobisz, mój prawnik złoży pozew o wtargnięcie. Chcę, żeby mój syn spoczywał w pokoju – a pokój nie mieszka obok oszustwa”.
Wyjęła telefon i bez wahania wybrała numer. „Panie Carter? Tak, tu Margaret. Proszę przygotować nakaz eksmisji. Podpiszę go rano”.
Brawura Claire przerodziła się w panikę. Daniel mruknął coś pod nosem i cicho się cofnął, zdając sobie sprawę, że „nowy dom”, który sobie wyobrażał, zniknął, zanim jeszcze się zaczął.
Margaret zapadła w fotel przy oknie, a późne promienie słońca delikatnie opadały jej na twarz. Dom znów należał do niej – ale co ważniejsze, do niej należała sprawiedliwość. Jej milczenie było aktem miłości. Jej słowa teraz – aktem prawdy.
I po raz pierwszy od miesięcy niemal usłyszała głos Andrew — spokojny, wdzięczny, pełen ukojenia.
