Po sześciu miesiącach ręcznego szycia sukni ślubnej mojej córki weszłam do apartamentu dla nowożeńców akurat w momencie, gdy usłyszałam jej śmiech z jedną z druhen. „Jeśli zapyta, powiedz jej, że nie pasuje. Wygląda jak z second-handu”. Jej słowa przeszyły mnie jak złamana igła. Przez pół roku poświęcałam noce, przerwy w pracy, a nawet weekendy na haftowanie każdego najmniejszego detalu koronki, przekonana, że tworzę wyjątkowy element na najważniejszy dzień w jej życiu.
Przełknęłam dumę, wyprostowałam się i po cichu zabrałam suknię. Wydawało się, że nawet nie zauważyli mojej obecności. W korytarzu wzięłam głęboki oddech, żeby powstrzymać łzy. Powtarzałam sobie, że może to tylko stres przedślubny, że nie powinnam brać tego do siebie. Ale rana była już otwarta.
Następne kilka godzin spędziłam ukryta w hotelowej kuchni, zszywając niewidoczne szwy na nieistniejącym brzegu, tylko po to, by uspokoić drżące dłonie. Chwilami zastanawiałam się, czy nie zawiodłam jako matka, czy moje upór, by zrobić to sama, nie był błędem. Może wolałaby sukienkę kupioną w sklepie, nowoczesną, drogą… taką, którą mogłaby pochwalić się przed znajomymi.
Kiedy nadszedł czas, by ją ubrać, pojawił się profesjonalny stylista z nowiutką sukienką, prosto z satynowego pokrowca. Czysta biel, krój syreny, mieniące się koraliki. Zupełnie inna niż moje dzieło. Moja córka unikała mojego wzroku, a ja zrozumiałam, że moja sukienka nigdy nie dotknie jej skóry.
Bez słowa wycofałam się do małego, wewnętrznego ogrodu hotelowego. Tam, pod drzewem pomarańczowym obsypanym kwiatami, w końcu pozwoliłam sobie na płacz. Wtedy usłyszałam za sobą pospieszne kroki. Ktoś dyszał, jakby biegł.
