Podczas kolacji w Święto Dziękczynienia zapytałem rodziców, czy szpital wysłał już termin operacji. Spokojnie odpowiedzieli: „Tak, ale wykorzystaliśmy twoje pieniądze na operację na urodziny twojego brata. On ma tylko jedne urodziny w roku”. Odłożyłem widelec. Więc chyba nadal nie wiesz, kto tak naprawdę potrzebuje operacji. Ich twarze natychmiast zbladły. Więc kto to jest?”

Opowiadając tę ​​historię, rzuciłam swoją niepłatną pracę, która była dla nich zabezpieczeniem, i zatrudniłam się na lepszym stanowisku: jako osoba, która nie przeprasza za uratowanie własnego życia.

Jedyna operacja, jaka się ostatecznie odbyła, nie miała miejsca na sali operacyjnej.

To było to, co zrobiłem sam.

Wyeliminowanie zarażenia się obowiązkami i winą.

Pozostawiając te części mnie, które w końcu, w końcu mogły się uleczyć.