Niedzielny rodzinny obiad w posiadłości Millerów był zazwyczaj sztywnym, miażdżącym duszę pokazem hierarchii społecznej, wyszukanym przedstawieniem przed publicznością, w której nie było nikogo. Dziś atmosfera w ogromnej, wyłożonej mahoniowymi panelami jadalni była gęstsza niż kiedykolwiek, przesycona zapachem przepieczonej pieczeni wołowej i tlącą się, namacalną urazą, która narastała od dekady. Nad kominkiem wisiał duży, surowy portret ojca Davida, którego pomalowane oczy zdawały się oceniać każdy mój ruch. Mój mąż, David, właśnie awansował na stanowisko prezesa małej, ale szybko rozwijającej się firmy technologicznej o nazwie Innovate Dynamics, a jego arogancja, zawsze istotna i stanowiąca wyzwanie cecha jego osobowości, rozrosła się do niemożliwych do zniesienia, monstrualnych rozmiarów.
Zaczekał, aż talerze z deserem zostaną zabrane – celowy, teatralny gest, mający na celu wywołanie maksymalnego emocjonalnego wstrząsu i publiczne upokorzenie. Z dramatycznym gestem, mającym podkreślić jego nowy, nietykalny status, David rzucił gruby stos profesjonalnie oprawionych papierów na wypolerowany, antyczny stół, tuż przed moim nietkniętym talerzem crème brûlée. Ostry, perkusyjny dźwięk rozbrzmiał w przytłaczającej ciszy, niczym młotek uderzający w wyrok naszego małżeństwa. To były papiery rozwodowe.
Spojrzał na mnie, jego oczy, niegdyś przepełnione miłością, którą pielęgnowałem, teraz zimne i puste jak zimowe niebo. „Podpisz” – rozkazał głosem pozbawionym wszelkiego ciepła, historii, człowieczeństwa. „Mam dość twojej prowincjonalnej twarzy, twoich małomiasteczkowych ambicji, twojego całkowitego braku wyrafinowania. Jestem teraz prezesem. Muszę dbać o pewien wizerunek, na spotkaniach, w których teraz uczestniczę, oczekuje się pewnego kalibru partnera. Mówiąc wprost, nie jesteś już częścią tego wizerunku”.
