Odwrócił się, zaskoczony.
— Ja… usłyszałem o twojej wystawie — odparł cicho. — Kate mi powiedziała. Nie chciałem przeszkadzać, Valerie. Po prostu… chciałem zobaczyć. Twoje prace są wspaniałe.
Spojrzała na niego — i nie zobaczyła w nim dawnej manipulacji.
— Dziękuję — powiedziała, zachowując dystans. — Ale po co naprawdę przyszedłeś?
Leon przełknął ślinę.
— Znalazłem to pudełko — powiedział cicho. — Zdjęcia, rysunki, twój list.
To mnie złamało, Val. Staram się wszystko naprawić. Skontaktowałem się ze Stevem i Rose, zacząłem terapię.
Nie zasługuję na przebaczenie, ale chciałem, żebyś wiedziała: wiem, co straciłem. I jestem z ciebie dumny.
Stałaś się kimś, kim ja nigdy nie potrafiłem być.
Oddech Valerie zadrżał, ale pozostała niewzruszona. Nie potrzebowała już jego aprobaty.
— Dziękuję, że to powiedziałeś — odpowiedziała spokojnie. — Ale to — wskazała na salę, ludzi, śmiech dzieci — to moje.
Zbudowałam to wszystko bez ciebie. Życzę ci dobrze, Leon, ale w moim życiu nie ma już dla ciebie miejsca.
Skinął głową, ból przemknął w jego spojrzeniu, ale nie zaprotestował.
— Rozumiem. Mam tylko nadzieję… że dzieci kiedyś dadzą mi szansę.
— To ich decyzja — odparła twardo, lecz bez gniewu. — Powodzenia, Leon.
Odwróciła się i podeszła do Steve’a i Rose. Z jej ramion spadł ostatni ciężar.
Prawdziwe zakończenie nie polegało na powrocie Leona, lecz na świadomości, że jego skrucha nie miała już nad nią władzy.
Była wolna.
Naprawdę wolna.
A świat wreszcie otwierał się przed nią — szerszy, niż kiedykolwiek mogła sobie wyobrazić.
