Policja otrzymała zgłoszenie o nielegalnym handlu, który odbywał się na ruchliwym rogu ulicy i natychmiast udała się na miejsce zdarzenia.
Gdy jednak dotarli na miejsce, zobaczyli jedynie słabą, starszą kobietę stojącą obok drewnianej skrzyni pełnej świeżych warzyw. Nagle z ich twarzy zniknął wyraz pośpiechu.
Staruszka stała cicho, a jej pomidory, marchewki i ogórki były równo ułożone w rzędach. Jej bluzka była znoszona, a spódnica wyblakła od lat.
„Pani, wie pani, że sprzedaż towarów na ulicy jest zabroniona, prawda?” zapytał łagodnie jeden z funkcjonariuszy.
„Tak, panie oficerze” – powiedziała cicho, spuszczając wzrok.
„Ale mój syn jest chory. Potrzebuję tylko pieniędzy, żeby kupić mu lekarstwo. Sam wyhodowałem te warzywa – nie robię nic złego”.
Policjanci wymienili niespokojne spojrzenia. Technicznie rzecz biorąc, łamała prawo, ale trudno było strofować kogoś, kto wyglądał na tak zdesperowanego.
„Tym razem odpuścimy” – powiedział życzliwie starszy oficer.
„Ale proszę pani, niech pani spróbuje znaleźć inny sposób na zarobienie pieniędzy. Nie każdy oficer będzie tak pobłażliwy”.
„Tak, oczywiście” – skinęła szybko głową. Wyglądało na to, że martwiła się, że odejdą.
„No cóż, skoro już tu jesteśmy” – uśmiechnął się młodszy oficer –
„Kupmy coś od ciebie. Przynajmniej trochę pomożemy.”
„Och, nie ma potrzeby, synu” – powiedziała pospiesznie. „Mam już dość klientów”.
„Klienci?” – oficer rozejrzał się dookoła.
„Ale tu nikogo nie ma.”
„Przychodzą rano” – odpowiedziała z zaniepokojonym śmiechem. „Właśnie je przegapiłeś”.
„W takim razie weźmiemy parę pomidorów” – nalegał.
„Nie, naprawdę, wszystko w porządku” – powiedziała – „niech inni je mają”.
